Γόνατο

Ο όρος κινησιοφοβία χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση εκείνη κατά την οποία ένας ασθενής μετά από κάποιο τραυματισμό εμφανίζει υπερβολικό και παράλογο φόβο απέναντι σε κάθε μορφή σωματικής άσκησης και δραστηριότητας εξαιτίας της πιθανότητας επανατραυματισμού στο ίδιο σημείο ή νέου τραυματισμού σε κάποιο άλλο σημείο του σώματος. Πρόκειται στην ουσία για φόβο ότι μια κίνηση θα είναι επώδυνη ή θα προκαλέσει νέο τραυματισμό, παρόλο που οι πιθανότητες υποτροπής ενός υπάρχοντος τραυματισμού στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι ελάχιστες. Η κινησιοφοβία είναι συνήθως γνώρισμα ασθενών που αντιμετωπίζουν χρόνιο πόνο ή/και διάφορες μυοσκελετικές  παθήσεις.

Τι προκαλεί η κινησιοφοβία

Η κινησιοφοβία επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα των ασθενών, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο και μάλιστα με πολλούς τρόπους. Πολλοί είναι οι ασθενείς που έρχονται αντιμέτωποι με περισσότερο και πιο έντονο πόνο όχι εξαιτίας της κίνησης αλλά εξαιτίας της ακινησίας. Οι μύες και οι αρθρώσεις ατροφούν από την ακινησία λόγω φόβου και έτσι οι πιο απλές κινήσεις καθίστανται επώδυνες και ενδέχεται να προκαλέσουν εν τέλει και νέο τραυματισμό. Η κινησιοφοβία οδηγεί επίσης σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Ο φόβος τους να εκτελέσουν διάφορες δραστηριότητες τους κάνει διαρκώς εξαρτώμενους από άλλα άτομα επηρεάζοντας σημαντικά την ποιότητα της καθημερινής ζωής τους. Παράλληλα, αυτή η άρνηση να εκτελέσουν διάφορες κινήσεις υπό τον φόβο του πόνου ή του τραυματισμού καθιστά τους κινησιοφοβικούς ασθενείς λιγότερο λειτουργικούς λόγω του μειωμένου εύρους κίνησης. Κάποιοι ασθενείς με κινησιοφοβία στην προσπάθειά τους να τροποποιήσουν τις κινήσεις τους για να μπορέσουν να είναι μεν λειτουργικοί και αφετέρου να αποφύγουν την πιθανότητα πόνου καταλήγουν να αλλάζουν κινητικό μοτίβο καταπονώντας τις αρθρώσεις και τους μύες προκαλώντας όμως πόνο.

Η αντιμετώπιση της κινησιοφοβίας

Η κλίμακα Tampa of Kinesiophobia (TSK) χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση των επιπέδων του φόβου και την σοβαρότητα της κινησιοφοβίας. Περιλαμβάνει 17 ερωτήσεις αυτοαναφοράς από τις οποίες οι ειδικοί βγάζουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Η αντιμετώπιση της κινησιοφοβίας είναι ουσιαστικά ο μετριασμός του φόβου για πιθανό πόνο από κάποια κίνηση. Σε περιστατικά ήπιας κινησιοφοβίας η αντιμετώπιση είναι σχετικά ευκολότερη. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις όμως μπορεί να χρειαστεί και η συνδρομή ψυχοθεραπευτή. Η κινησιοφοβία μπορεί να αντιμετωπιστεί από ειδικούς με:

• Δοκιμή διαφόρων κινήσεων ώστε αρχικά να προσδιοριστεί η αντοχή στον πόνο και στη συνέχεια οι κινήσεις αυτές διευρύνονται διαρκώς μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα.
• Θεραπευτική μάλαξη, τόσο για την επούλωση του τραυματισμού όσο και για το αίσθημα ευφορία που προκαλεί και μπορεί να βοηθήσει στην υποβάθμιση του φόβου του πόνου.
• Σύνδεση της κίνησης με ευχάριστες δραστηριότητες.
• Φαρμακευτική αγωγή που μπορεί να περιλαμβάνει αναλγητικά, πάντα μετά από συνταγή γιατρού και με προσεκτική δοσολογία για την αποφυγή σημαντικών κινδύνων. Τα αναλγητικά μπορεί να βοηθήσουν τόσο στη μείωση του ίδιου του πόνου όσο και στην μείωση της κινησιοφοβίας.

Η μεθοδική αύξηση της κίνησης από τους ειδικούς μπορεί να χτίσει την απαραίτητη αντοχή στον πόνο και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κινησιοφοβία.

Ως κάταγμα ορίζεται το σπάσιμο ενός οστού, το οποίο μπορεί να προκύψει από πολλούς παράγοντες. Παρότι τα οστά διαθέτουν ελαστικότητα για να μπορούν να απορροφούν τους κραδασμούς, εάν η δύναμη που θα ασκηθεί είναι μεγαλύτερη από εκείνη που μπορούν να αντέξουν προκύπτει κάταγμα.  Ένα κάταγμα μπορεί να διακριθεί σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με τη σοβαρότητα και τον βαθμό παρεκτόπισης του οστού. Από τους ίδιους παράγοντες εξαρτάται και ο χρόνος πώρωσης ενός κατάγματος, ο χρόνος δηλαδή που απαιτείται για την πλήρη επούλωση του οστού.

Κατάγματα μπορούν να προκύψουν σε όλα τα οστά του σώματος, ωστόσο κάποιες περιοχές συγκεντρώνουν περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με κάποιες άλλες. άλλα με περισσότερες πιθανότητες και άλλα με λιγότερες. Οι περιοχές του σώματος με τα συχνότερα κατάγματα είναι:

• Ο ώμος
• Το βραχίονας
• Ο αγκώνας
• Ο καρπός
• Η σπονδυλική στήλη
• Η λεκάνη
• Το ισχίο
• Το γόνατο
• Η κνήμη
• Ο αστράγαλος
• Ο άκρος πόδας.

Οι κατηγορίες των καταγμάτων

Τα κατάγματα μπορούν να διακριθούν σε σταθερά (όταν η παρεκτόπιση είναι ελάχιστη), σε παρεκτοπισμένα (όταν υπάρχει σημαντική παρεκτόπιση), σε συντριπτικά (όταν υπάρχουν πολλά μικρά θραύσματα) και σε ανοιχτά (όταν το δέρμα μπορεί να τρυπηθεί είτε εκ των έσω από τα σπασμένα οστά είτε εξωτερικά από την αιτία που προκάλεσε το κάταγμα).

Τα αίτια των καταγμάτων

Οι πιο συνηθισμένες αιτίες για τις οποίες τα οστά δύνανται να υποστούν κατάγματα περιλαμβάνουν:

• Τραυματισμό, πχ από πτώση, από ατύχημα, κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων κ.α
• Υπέρχρηση, λόγω συνεχούς και επαναλαμβανόμενης καταπόνησης
• Οστεοπόρωση
• Γενετικούς παράγοντες
• Παθολογικούς παράγοντες
• Κ.α

Τα συμπτώματα των καταγμάτων

Κύριο χαρακτηριστικό των καταγμάτων είναι ο πόνος αλλά δεν είναι το μοναδικό τους σύμπτωμα. Τα συμπτώματα που εμφανίζονται σε περίπτωση κατάγματος είναι:

• Έντονος πόνος στην περιοχή του κατάγματος
• Οίδημα
• Δυσκολία ή αδυναμία στο περπάτημα (όταν πρόκειται για κάταγμα στα κάτω άκρα)
• Παραμόρφωση του άκρου
• Διάφορα ήπια συμπτώματα που δεν παραπέμπουν σε κάταγμα και μπορούν να εντοπιστούν μετά από την κλινική εξέταση από τον γιατρό.

Η διάγνωση και η αντιμετώπιση των καταγμάτων

Για τη διάγνωση ενός κατάγματος, εκτός από την κλινική εξέταση ο γιατρός θα χρειαστεί επίσης ακτινογραφίες και  αξονική ή μαγνητική τομογραφία. Μετά τη διάγνωση του κατάγματος, το είδος του και τη σοβαρότητά του ο γιατρός θα καθορίσει την καταλληλότερη θεραπεία, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει:

• Χρήση νάρθηκα
• Ακινητοποίηση
• Κλειστή ανάταξη
• Εξωτερική οστεοσύνθεση
• Εσωτερική οστεοσύνθεση
• Ενδομυελική ήλωση
• Κ.α

Ο χρόνος πώρωσης

Για να επουλωθεί πλήρως ένα κάταγμα, απαιτείται διαφορετικός χρόνος ανάλογα με την σοβαρότητά του, το είδος του, την περιοχή του σώματος που εντοπίζεται το κάταγμα αλλά και το πρόγραμμα θεραπείας που ακολουθείται. Ο χρόνος πώρωσης μπορεί να κυμαίνεται από μερικές εβδομάδες έως και κάποιους μήνες. Για να διευκολυνθεί περαιτέρω η πώρωση χρησιμοποιούνται γύψινοι επίδεσμοι, εξωτερικές οστεοσυνθέσεις, εσωτερικές οστεοσυνθέσεις και πολλές άλλες τεχνικές ενώ η κατάσταση της πώρωσης ελέγχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με τη λήψη ακτινογραφιών.

Τα κατάγματα μπορούν να προληφθούν με εύκολους τρόπους όπως η χρήση σωστής τεχνικής, η γνώση των ορίων του σώματος, η αποφυγή επικίνδυνων δραστηριοτήτων, η σωστή διατροφή πλούσια σε βιταμίνες αλλά και η τακτική άσκηση.

Τα κατάγματα κόπωσης αποτελούν ρωγμώδη κατάγματα ή οστικά οιδήματα τα οποία προκύπτουν ως αποτέλεσμα της συνεχούς και επαναλαμβανόμενης προπόνησης που επιβαρύνει τα οστά. Προκύπτουν συνήθως σε αθλητές οι οποίοι στο πρόγραμμά τους περιλαμβάνουν προπονήσεις και αγώνες που επιβαρύνουν τα κάτω άκρα. Τα κατάγματα κόπωσης μπορούν να συμβούν σε οποιαδήποτε ηλικία  και φύλο, ωστόσο οι γυναίκες φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς στην πάθηση εξαιτίας διαφόρων διατροφικών ή ορμονικών διαταραχών ή λόγω οστεοπόρωσης.

Τα κατάγματα κόπωσης στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορούν τα κάτω άκρα. Πιο συγκεκριμένα, οι περιοχές που αντιμετωπίζουν συχνότερα κατάγματα είναι η κνήμη, τα μετατάρσια, το μηριαίο και η πτέρνα.

Τα αίτια που προκαλούν τα κατάγματα κόπωσης

Τα κατάγματα κόπωσης συμβαίνουν συχνότερα σε αθλητές των οποίων τα αθλήματα τόσο στις προπονήσεις όσο και στους αγώνες περιλαμβάνουν έντονο χτύπημα των ποδιών στο έδαφος που επιφέρει πίεση στο πόδι. Τέτοια αθλήματα είναι το τένις, το μπάσκετ, ο στίβος, το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων και η γυμναστική (πχ ενόργανη).  Άλλες αιτίες που δύνανται να προκαλέσουν κατάγματα κόπωσης είναι:

• η επιφάνεια της προπόνησης πχ αν είναι πολύ σκληρή
• η ξαφνική αύξηση της έντασης, της διάρκειας και του όγκου της προπόνησης
• τα ακατάλληλα ή φθαρμένα παπούτσια
• η ανεπαρκής ξεκούραση ή και η πλήρης απουσία ξεκούρασης ανάμεσα στις προπονήσεις.

Τα συμπτώματα των καταγμάτων κόπωσης

Ένα κάταγμα κόπωσης θα εμφανίσει ήπια συμπτώματα στην αρχή. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα που εμφανίζονται εξαιτίας των καταγμάτων κόπωσης είναι:

• πόνος κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ο οποίος υποχωρεί με την ξεκούραση
• οίδημα τοπικά στην περιοχή του κατάγματος
• επιδείνωση του πόνου εάν ο αθλητής ξεκινήσει και πάλι την προπόνησή του.

Η διάγνωση και η θεραπεία των καταγμάτων κόπωσης

Το κάταγμα θα πρέπει να διαγνωστεί με ασφάλεια από Ορθοπεδικό ο οποίος με λήψη του ιατρικού ιστορικού του ασθενούς και προσεκτική κλινική εξέταση θα εντοπίσει το κάταγμα. Ενδέχεται να ζητήσει περαιτέρω εξετάσεις όπως τη λήψη αξονικής ή μαγνητικής τομογραφίας .

Κατόπιν της διάγνωσης, ο γιατρός θα προτείνει τον καταλληλότερο τρόπο αντιμετώπισης ανάλογα τόσο με την σοβαρότητα του περιστατικού όσο και με τις ανάγκες του αθλητή. Σε γενικές γραμμές, τα κατάγματα κόπωσης μπορούν να αντιμετωπιστούν με :

• τη μέθοδο RICE (Ανάπαυση – Παγοθεραπεία – Περίδεση – Ανύψωση)
• αποφυγή των δραστηριοτήτων που προκάλεσαν το κάταγμα
• ακινητοποίηση με τη χρήση νάρθηκα
• χειρουργική επέμβαση σε σοβαρές περιπτώσεις ή όταν το κάταγμα δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως.

Τα παιδιά τείνουν να γίνουν οι πιο συχνοί επισκέπτες των Ορθοπαιδικών ιατρείων, τόσο κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς όσο και το καλοκαίρι. Η αθλητική δραστηριότητα των παιδιών κατά τους χειμερινούς μήνες και το ελεύθερο παιχνίδι και διασκέδαση το καλοκαίρι έχουν ως αποτέλεσμα πολλά παιδιά να τραυματίζονται, κάποια ίσως και σοβαρά.  Η ιδιαιτερότητα που έχουν όμως οι κακώσεις του μυοσκελετικού συστήματος στα παιδιά σε σχέση με εκείνο των ενηλίκων είναι ότι το παιδικό μυοσκελετικό σύστημα βρίσκεται ακόμα υπό ανάπτυξη, γεγονός που του επιτρέπει να επουλώνεται με ταχύτερους ρυθμούς. Παράλληλα, η αντιμετώπιση των κακώσεων του παιδικού μυοσκελετικού συστήματος διαφέρει από των ενηλίκων ακριβώς για τον ίδιο λόγο.

Οι συχνότερες κακώσεις του μυοσκελετικού συστήματος στα παιδιά

Οι μυοσκελετικές κακώσεις του παιδικού μυοσκελετικού συστήματος που αναφέρονται συχνότερα σε σχέση με άλλες είναι:

• Κακώσεις στους μηνίσκους και τους συνδέσμους, ειδικά ένα πρόκειται για νεαρούς αθλητές
• Κατάγματα λόγω υπέρχρησης ή υπερβολικής καταπόνησης, κυρίως στη διάρκεια κάποιας αθλητικής δραστηριότητας
• Κατάγματα οστών, σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος
• Κακώσεις μαλακών μορίων, πχ γύρω από το γόνατο

Η άμεση αντιμετώπιση των κακώσεων του μυοσκελετικού συστήματος στα παιδιά

Ένα παιδί που μόλις έχει υποστεί μια κάκωση, είναι λογικό να φοβάται, να κλαίει και να πονάει. Είναι λοιπόν απαραίτητο οι γονείς και τα άτομα του περιβάλλοντος που σπεύδουν για βοήθεια να μην ενισχύουν αυτά τα συμπτώματα και να διατηρούν την ψυχραιμία τους. Εκτός αυτού, η κάκωση χρειάζεται άμεση ακινητοποίηση και σταθεροποίηση (ιδανικά με κάποιο νάρθηκα) ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω επιβάρυνση. Η τοποθέτηση πάγου όχι άμεσα πάνω στο δέρμα αλλά με τη βοήθεια ενός υφάσματος θα βοηθήσει επίσης το τραύμα. Επόμενη κίνηση είναι η αναζήτηση ιατρικής βοήθειας.

Οι κακώσεις του μυοσκελετικού συστήματος των παιδιών είναι μεν συχνές ωστόσο χρειάζονται ιδιαίτερη αντιμετώπιση και ψυχραιμία.

Η υμενική πτυχή αποτελεί ουσιαστικά μέρος του αρθρικού υμένα που υπάρχει στο γόνατο και παραμένει εκεί ως υπόλειμμα της ανάπτυξης του γόνατος από την εμβρυϊκή κιόλας φάση της ζωής μας. Τα υπολείμματα αυτά συνήθως απορροφώνται πριν τη γέννηση ωστόσο ένα ποσοστό μπορεί να παραμείνει και να εξαφανιστεί σταδιακά μέχρι την ενήλικη ζωή. Στην πλειοψηφία τους οι υμενικές πτυχές δεν εμφανίζουν πόνο και λοιπά συμπτώματα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις κατά τις οποίες τα υπολείμματα αυτά δεν απορροφώνται, παραμένουν στην περιοχή και προκαλούν επώδυνα συμπτώματα. Τότε είναι που γίνεται λόγος για το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής. Το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής προκύπτει όταν η επαναλαμβανόμενη τριβή του έσω μηριαίου κονδύλου οδηγεί σε υπερτροφία ή απώλεια της ελαστικότητας. Το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής εμφανίζεται συχνότερα σε παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες κυρίως λόγω της υπερβολικής χρήσης του γόνατος.

Τα αίτια που προκαλούν το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής

Το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής μπορεί να εμφανιστεί ως αποτέλεσμα:

• Υπέρχρησης του γόνατος
• Ασκήσεων που περιλαμβάνουν συνεχείς και επαναλαμβανόμενες κινήσεις του γόνατος, όπως τρέξιμο, ποδηλασία κ.α
• Αυξημένης σωματικής δραστηριότητας
• Τραυματισμού στο γόνατο
• Ατυχήματος με πτώση
• Αιματώματος
• Αδυναμίας των μυών
• Στροφικών κακώσεων.

Τα συμπτώματα που εμφανίζει το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής

Αυτό που χαρακτηρίζει το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής είναι ο πόνος που αισθάνονται οι ασθενείς στην περιοχή του γόνατος. Σαφώς όμως αυτό δεν είναι το μοναδικό σύμπτωμα. Εκτός από τον πόνο, το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής παρουσιάζει συμπτώματα όπως:

• Οίδημα στο γόνατο
• Ήχος «κλικ» όταν το γόνατο λυγίζει ή εκτείνεται
• Αίσθημα κλειδώματος του γόνατος, ειδικά στη στάση οκλαδόν
• Δυσκολία στο κάθισμα, ειδικά στο βαθύ κάθισμα
• Δυσκολία στο ανεβοκατέβασμα σκαλιών
• Αίσθημα αστάθειας
• Μειωμένο εύρος κίνησης
• Συσσώρευση υγρού στην άρθρωση

 Η διάγνωση του Συνδρόμου Υμενικής Πτυχής

Το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής μπορεί να διαγνωστεί με μια σειρά από εξετάσεις. Οι εξετάσεις αυτές περιλαμβάνουν τη λήψη ιατρικού ιστορικού, φυσική εξέταση και λήψη μαγνητικής τομογραφίας ή/και ακτινογραφίας.

Οι τρόποι θεραπείας του Συνδρόμου Υμενικής Πτυχής

Το Σύνδρομο Υμενικής Πτυχής αντιμετωπίζεται κυρίως χειρουργικά, ωστόσο η συντηρητική θεραπεία μπορεί να ανακουφίσει για μικρό χρονικό διάστημα τον ασθενή από τα ενοχλητικά συμπτώματα. Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει:

• Ξεκούραση και αποφυγή δραστηριοτήτων που επιδεινώνουν τα συμπτώματα
• Ο ασθενής να μην λυγίζει το γόνατο για περισσότερο από 90^ο
• Πρόγραμμα Φυσικοθεραπείας
• Παγοθεραπεία
• Αντιφλεγμονώδη φαρμακευτική αγωγή.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση του Συνδρόμου Υμενικής Πτυχής είναι χειρουργική. Η επέμβαση πραγματοποιείται με τη μέθοδο της αρθροσκόπησης ώστε ο ασθενής να έχει ελάχιστες τομές, λιγότερο πόνο, εξαιρετικά αποτελέσματα και ταχύτερη αποκατάσταση. Παράλληλα ο ασθενής δεν χρειάζεται νοσηλεία, εξέρχεται του νοσοκομείου σε 2 ώρες χωρίς να χρειάζεται υποστήριξη από πατερίτσες ενώ την επόμενη κιόλας ημέρα είναι σε θέση να οδηγήσει και να επιστρέψει στην εργασία του.

Η πλήρης αποκατάσταση διαφέρει στον κάθε ασθενή και εξαρτάται από διάφορους παράγοντες όπως η υγεία του ασθενούς, η μετεγχειρητική πορεία του γόνατος κ.α.

Η ρήξη μηνίσκου αποτελεί μια από τις πιο συχνές παθήσεις του γόνατος. Από την πάθηση αυτή κινδυνεύουν όλοι οι άνθρωποι αλλά περισσότερο οι αθλητές και ειδικά όσοι ασχολούνται με ομαδικά αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, που περιλαμβάνουν απότομες στροφές και κάμψεις του γόνατος. Οι μηνίσκοι (ο έσω και ο έξω μηνίσκος) είναι δύο σκληροί ανατομικοί σχηματισμοί που αποτελούνται από νερό και ίνες κολλαγόνου. Είναι επιφορτισμένοι με την απορρόφηση των κραδασμών και συμβάλλουν στο να διατηρούν το γόνατο σταθερό. Όταν ο μηνίσκος υποστεί ρήξη αυτό που ουσιαστικά συμβαίνει είναι να σκίζεται και έτσι να γίνεται αδύνατη η εκτέλεση των λειτουργιών με τις οποίες είναι επιφορτισμένος.

Τα αίτια που προκαλούν ρήξη μηνίσκου

Η ρήξη μηνίσκου είναι μια από τις κακώσεις του γόνατος που συναντάται αρκετά συχνά. Οι λόγοι που μπορεί να προκληθεί μια ρήξη είναι :

• Κάποιος αθλητικός τραυματισμός
• Κάποια απλή κάκωση όπως ένα βαθύ κάθισμα, σε ηλικίες άνω των 55 ετών
• Παλαιότερος τραυματισμός
• Παχυσαρκία

Τα συμπτώματα που εμφανίζει η ρήξη μηνίσκου

Η ρήξη μηνίσκου χαρακτηρίζεται από έντονο πόνο και έναν ήχο σχισίματος στο γόνατο όταν συμβαίνει. Αυτά όμως δεν είναι τα μόνα συμπτώματα της κάκωσης. Αναλυτικά:

• Ήχος σχισίματος ή σπασίματος στο γόνατο
• Πόνος στο περπάτημα, το ανέβασμα, το τρέξιμο κτλ.
• Πόνος ακόμα και τη νύχτα
• Αίσθημα καύσου στο γόνατο
• Οίδημα
• Δυσκαμψία
• Αίσθημα αστάθειας στο γόνατο
• Απώλεια του εύρους της κίνησης.

Οι τρόποι αντιμετώπισης της ρήξης μηνίσκου

Ο κατάλληλος τρόπος αντιμετώπισης αποφασίζεται μετά από την επιβεβαίωση της κάκωσης. Μετά από κλινική εξέταση και λήψη ιστορικού, η ρήξη επιβεβαιώνεται με τη λήψη ακτινογραφιών και με μαγνητική τομογραφία. Κατόπιν της επιβεβαίωσης ο γιατρός αποφασίζει για τον καταλληλότερο τρόπο αντιμετώπισης ανάλογα με τη σοβαρότητα του κάθε περιστατικού. Σε γενικές γραμμές η ρήξη μηνίσκου μπορεί να αντιμετωπιστεί με:

• Ξεκούραση
• Παγοθεραπεία
• Περίδεση και ανύψωση
• Φαρμακευτική αγωγή με λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων
• Εξατομικευμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας
• Χειρουργική επέμβαση, σε σοβαρές περιπτώσεις και σε περιπτώσεις όπου αποτυγχάνουν οι συντηρητικές μέθοδοι. Η επέμβαση γίνεται συνήθως με αρθροσκόπηση που αποτελεί και την πλέον σύγχρονη, γρήγορη και ασφαλή μέθοδο αποκατάστασης της κάκωσης. Η επέμβαση γίνεται μέσω δύο μικρών τομών που θα κάνει ο ορθοπεδικός προκειμένου να διορθώσει τη βλάβη και να αποκαταστήσει τη λειτουργικότητα του γόνατος. Μετά το τέλος της επέμβασης οι τομές συρράπτονται και περιδένονται. Ο ασθενής μπορεί να λάβει εξιτήριο ακόμα και την ίδια ημέρα της επέμβασης.

Μετά την επέμβαση ο ασθενής θα χρειαστεί ένα πρόγραμμα φυσικοθεραπειών προκειμένου να επαναφέρει πλήρως τη λειτουργικότητα του γόνατος .