Η νόσος Dupuytren είναι μια νόσος που εξελίσσεται και αφορά την παλάμη και τα δάχτυλα. Χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη οζιδίων τα οποία συχνά καταλήγουν να παραμορφώνουν το χέρι. Η νόσος προσβάλλει συνήθως – αλλά όχι αποκλειστικά – τον παράμεσο και το μικρό δάχτυλο. Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία, αφορά περισσότερο τους άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες.

Τα αίτια της νόσου Dupuytren

Οι αιτίες που ευθύνονται για την εμφάνιση της νόσου δεν έχουν πλήρως εξακριβωθεί. Υπάρχουν ωστόσο παράγοντες οι οποίοι φαίνονται να συνδέονται με την εμφάνιση της νόσου περισσότερο από άλλους. Τέτοιοι παράγοντες μπορεί να είναι:

  • Η κληρονομικότητα
  • Παθολογικές καταστάσεις, όπως πχ ο σακχαρώδης διαβήτης ή η επιληψία
  • Η ηλικία
  • Η υπέρμετρη κατανάλωση αλκοόλ

Η νόσος δεν οφείλεται σε τραυματισμό ή σε ενδεχόμενη χειρωνακτική φύση της εργασίας του ασθενούς.

 

Τα συμπτώματα της νόσου Dupuytren

Κύριο χαρακτηριστικό της πάθησης είναι η δημιουργία μιας πάχυνσης ενός στρώματος συνδετικού ιστού κάτω από το δέρμα, δημιουργώντας χορδές οι οποίες με τη σειρά τους προκαλούν σύγκαμψη των δακτύλων που προσβάλλουν. Τα συμπτώματα της νόσου εμφανίζονται σταδιακά και περιλαμβάνουν:

  • Δημιουργία όζων, σε διάφορα μεγέθη που μπορεί να συνοδεύονται και από πόνο ο οποίος σταδιακά υποχωρεί
  • Δημιουργία χορδών συνδετικού ιστού κάτω από το δέρμα εξαιτίας της δημιουργίας όζων
  • Σύγκαμψη στα δάχτυλα του χεριού. Σε περιπτώσεις που η νόσος έχει εξελιχθεί παρατηρείται ότι τα δάχτυλα κάμπτονται σε τέτοιο βαθμό που ο ασθενής αδυνατεί να ακουμπήσει εξ ολοκλήρου την παλάμη του σε κάποια επιφάνεια. Όσο μάλιστα η νόσος αλλά και η σύγκαμψη εξελίσσεται, ο ασθενής αδυνατεί να τεντώσει τα δάχτυλα ή και να σηκώσει μεγάλα αντικείμενα με το χέρι του.

Η αντιμετώπιση της νόσου Dupuytren

Αν και πρόκειται για εξελικτική νόσο, η εξέλιξη αυτή είναι αργή και μπορεί να συνεχίζει να εξελίσσεται για χρόνια, χωρίς να προκαλέσει κανένα πρόβλημα. Επίσης, η νόσος δεν είναι επικίνδυνη για τη ζωή των ασθενών. Η αντιμετώπιση της νόσου περιλαμβάνει και τους τρόπους επιβράδυνσης της εξέλιξής της τόσο με χρήση νάρθηκα (παρόλο που δεν εμποδίζει τη σύγκαμψη) όσο και με εγχύσεις στεροειδών που βοηθούν και στην ανακούφιση από τον πόνο. Η νόσος Dupuytren μπορεί να αντιμετωπιστεί και με χειρουργική επέμβαση, η οποία μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους, ανάλογα με τη βαρύτητα του κάθε περιστατικού.

Για να μειωθούν οι πιθανότητες υποτροπής της νόσου αλλά και προκειμένου να αποκτήσει και πάλι ο ασθενής την πλήρη λειτουργικότητα του χεριού του, είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα φυσικοθεραπείας.