orthorehabadmin

Η κλείδα είναι ένα μακρύ και λεπτό οστό που συνδέει την ωμοπλάτη με το στέρνο. Το κάταγμα της κλείδας είναι ένας συνηθισμένος τραυματισμός που μπορεί να προκύψει από πτώση, από άμεσο χτύπημα στον ώμο και διάφορους άλλους παράγοντες. Ο τραυματισμός αυτός είναι πιο συχνός στους αθλητές, ειδικά σε όσους ασχολούνται με αθλήματα επαφής, όπως το ποδόσφαιρο ή το χόκεϊ. Η κλείδα βρίσκεται μεταξύ του θώρακα και της ωμοπλάτης και είναι το οστό εκείνο που συνδέει το χέρι με το υπόλοιπο σώμα. Η κλείδα βρίσκεται πάνω από αρκετά σημαντικά νεύρα και αιμοφόρα αγγεία. Ωστόσο, αυτές οι ζωτικές δομές σπάνια τραυματίζονται όταν προκύπτει ένα κάταγμα.

Κάταγμα κλείδας: οι αιτίες

Η πιο συνηθισμένη αιτία κατάγματος κλείδας είναι ένα άμεσο χτύπημα στον ώμο, όπως μια πτώση ή μια σύγκρουση κατά τη διάρκεια της άθλησης. Αυτό μπορεί να προκαλέσει το ράγισμα ή το σπάσιμο του οστού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το κάταγμα κλείδας μπορεί επίσης να προκληθεί από επαναλαμβανόμενη καταπόνηση της περιοχής ή τραυματισμού λόγω υπερβολικής χρήσης, όπως αυτές που παρατηρούνται σε αθλητές που εκτελούν δραστηριότητες με κινήσεις των χεριών πάνω από το επίπεδο του ώμου.

Κάταγμα κλείδας: τα συμπτώματα

Τα συμπτώματα ενός κατάγματος κλείδας μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• πόνο, ο οποίος μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα και την αδυναμία ανύψωσης του βραχίονα
• πρήξιμο,
• ευαισθησία πάνω από την κλείδα
• μώλωπες πάνω από την κλείδα
• παραμόρφωση ή εξόγκωμα πάνω από το σπάσιμο
• χαλάρωση του ώμου προς τα κάτω και προς τα εμπρός
• περιορισμένο εύρος κίνησης του βραχίονα
• αίσθηση τριξίματος στην προσπάθεια ανύψωσης του χεριού

Κάταγμα κλείδας: η διάγνωση

Για να διαγνώσει ένα κάταγμα κλείδας, ο γιατρός συνήθως θα πραγματοποιήσει μια κλινική εξέταση της πληγείσας περιοχής, αναζητώντας τυχόν ενδείξεις πρηξίματος, ευαισθησίας ή παραμόρφωσης. Μπορεί επίσης να ζητηθεί ακτινογραφία για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και να προσδιοριστεί η σοβαρότητα του κατάγματος.

Τρόποι αντιμετώπισης του κατάγματος κλείδας

Η θεραπεία για ένα κάταγμα κλείδας εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Σε ήπιες περιπτώσεις, ο βραχίονας μπορεί να ακινητοποιηθεί με περίδεση ή νάρθηκα και μπορεί να συνταγογραφηθεί κάποια παυσίπονη φαρμακευτική αγωγή. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να απαιτηθεί χειρουργική επέμβαση για την επανατοποθέτηση των οστών και τη σταθεροποίησή τους στη θέση τους με τη χρήση πλακών.

Η διαδικασία αποκατάστασης

Μετά από ένα κάταγμα κλείδας, μπορεί να χρειαστεί μια διαδικασία αποκατάστασης για να βοηθήσει στην επαναφορά του εύρους κίνησης και της δύναμης στον ώμο που έχει πληγεί. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ασκήσεις διατατικές αλλά και ενδυνάμωσης των μυών που περιβάλλουν τον ώμο, καθώς και πρόγραμμα φυσικοθεραπείας για τη βελτίωση της κινητικότητας και της ευελιξίας. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να είναι απαραίτητη μια περίοδος ανάπαυσης πριν από την έναρξη της αποκατάστασης, ώστε να δοθεί στο οστό χρόνος για να επουλωθεί πλήρως.

Το κάταγμα κλείδας είναι ένας συνηθισμένος τραυματισμός που μπορεί να προκληθεί από πτώση, άμεσο χτύπημα στον ώμο ή τραυματισμό λόγω υπερβολικής χρήσης. Τα συμπτώματα μπορεί να κυμαίνονται από ήπια έως σοβαρά και οι θεραπευτικές επιλογές εξαρτώνται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Η αποκατάσταση αποτελεί σημαντικό μέρος της διαδικασίας ανάρρωσης για την επαναφορά της δύναμης και της κινητικότητας του πληγέντος ώμου. Σε περίπτωση κατάγματος κλείδας είναι σημαντική η άμεση επίσκεψη στους ειδικούς προκειμένου να οι ασθενείς να λάβουν άμεσα θεραπεία και να αποφύγουν το ενδεχόμενο επιδείνωσης των συμπτωμάτων.

Το μούδιασμα στα χέρια είναι ένα κοινό σύμπτωμα που μπορεί να προκληθεί από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των ορθοπεδικών παθήσεων. Ως μούδιασμα ορίζεται η απώλεια αίσθησης στα χέρια, τα δάχτυλα ή τους βραχίονες. Το μούδιασμα αυτό μπορεί να είναι προσωρινό ή να επιμένει και μπορεί επίσης να συνοδεύεται από άλλα συμπτώματα όπως μυρμήγκιασμα, κάψιμο ή αδυναμία. Το μούδιασμα στα χέρια είναι ένα ενοχλητικό και συχνά δυσάρεστο σύμπτωμα που μπορεί να έχει διάφορες υποκείμενες αιτίες, από κάτι απλό έως την ύπαρξη μιας σοβαρότερης πάθησης. Το μούδιασμα μπορεί να προκληθεί για παράδειγμα τόσο από μια προσωρινή και ακίνδυνη συνήθεια όπως ο ύπνος σε άβολη θέση, όσο και από μια πάθηση που απαιτεί ιατρική φροντίδα.

Υπάρχουν αρκετές πιθανές ορθοπεδικές παθήσεις που μπορεί να προκαλέσουν μούδιασμα στα χέρια. Ορισμένες από τις πιο συχνές παθήσεις περιλαμβάνουν:

Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν το μέσο νεύρο, το οποίο εκτείνεται από το αντιβράχιο μέχρι το χέρι, συμπιέζεται στον καρπό. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στο χέρι και τα δάχτυλα, ιδιαίτερα στον αντίχειρα, τον δείκτη και το μέσο δάχτυλο.

Ωλένια νευρίτιδα: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν το ωλένιο νεύρο, το οποίο εκτείνεται από τον αγκώνα στο χέρι, συμπιέζεται στον αγκώνα. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στο χέρι και τα δάχτυλα, ιδίως το παράμεσο και το μικρό δάχτυλο.

Σύνδρομο θωρακικής εξόδου: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν τα νεύρα και τα αιμοφόρα αγγεία που διατρέχουν από τον αυχένα προς το χέρι συμπιέζονται καθώς περνούν μέσα από τον ώμο. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στον βραχίονα και το χέρι, ιδιαίτερα στα μικρά και τα δάκτυλα του δακτυλίου.

Αυχενική ριζοπάθεια: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν μια νευρική ρίζα στον αυχένα συμπιέζεται ή ερεθίζεται. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στον βραχίονα και το χέρι, ανάλογα με το ποια νευρική ρίζα έχει προσβληθεί.

Τραυματισμός του βραχιονίου πλέγματος: Πρόκειται για τραυματισμό του δικτύου νεύρων που εκτείνεται από τον αυχένα στο χέρι. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στον βραχίονα και το χέρι, ανάλογα με τη θέση και τη σοβαρότητα του τραυματισμού.

Προκειμένου να διαγνωστεί η αιτία που προκαλεί το μούδιασμα στα χέρια απαιτούνται διάφορα στάδια. Η διαδικασία της διάγνωσης συνήθως περιλαμβάνει ενδελεχή κλινική εξέταση και λήψη πλήρους ιατρικού ιστορικού, καθώς και διαγνωστικές εξετάσεις όπως μελέτες νευρικής αγωγιμότητας ή απεικονιστικές εξετάσεις όπως μαγνητική τομογραφία ή ακτινογραφίες. Η θεραπεία εξαρτάται από την υποκείμενη πάθηση που προκαλεί το μούδιασμα στα χέρια, και μπορεί να περιλαμβάνει ανάπαυση, φυσικοθεραπεία, φαρμακευτική αγωγή ή ακόμα και χειρουργική επέμβαση.

Είναι σημαντικό να επισκεφθείτε τους ειδικούς εάν αντιμετωπίζετε μούδιασμα στα χέρια σας, καθώς μπορεί να αποτελεί ένδειξη σοβαρής υποκείμενης πάθησης. Ωστόσο ένα απλό μούδιασμα στα χέρια μπορεί να προληφθεί με τακτικές όπως η διατήρηση καλής στάσης του σώματος, τα συχνά διαλείμματα από επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες και την αποφυγή παρατεταμένων ή επαναλαμβανόμενων δραστηριοτήτων που απαιτούν πιάσιμο ή κάμψη του καρπού.

Ως νέος γονιός, η χαρά του να φέρεις μια νέα ζωή στον κόσμο μπορεί να μετριαστεί από τις φυσικές απαιτήσεις που περιλαμβάνει η φροντίδα ενός νεογέννητου. Οι ώρες που περνάτε κρατώντας, μεταφέροντας, ταΐζοντας και αλλάζοντας πάνες μπορούν να επιβαρύνουν το σώμα, οδηγώντας σε διάφορα ορθοπεδικά προβλήματα και τραυματισμούς. Αυτοί οι τραυματισμοί μπορεί να κυμαίνονται από ήπια δυσφορία έως χρόνιες παθήσεις που μπορεί να περιορίσουν την ικανότητα ενός γονέα να φροντίζει το παιδί του.

Ποια είναι τα πιο συχνά ορθοπεδικά προβλήματα από τη  φροντίδα ενός νεογέννητου;

Πόνος στην πλάτη: Ο πόνος στην πλάτη είναι ένα συχνό φαινόμενο που αναφέρουν οι νέοι γονείς, ιδιαίτερα εκείνων που περνούν πολλές ώρες κρατώντας, μεταφέροντας και ταΐζοντας το νεογέννητο. Το βάρος του μωρού, σε συνδυασμό με τη λανθασμένη στάση του σώματος και τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις, μπορεί να επιβαρύνει τους μυς της πλάτης και να οδηγήσει σε πόνο και δυσφορία. Για να αποφύγετε τον πόνο στην πλάτη, είναι σημαντικό να διατηρείτε καλή στάση του σώματος, να χρησιμοποιείτε σωστές τεχνικές όταν μεταφέρετε και κρατάτε το μωρό και να κάνετε συχνά διαλείμματα για να τεντώνεστε και να ξεκουράζεστε.

Αγκώνας του τένις: Ο αγκώνας του τένις, γνωστός και ως πλευρική επικονδυλίτιδα ή τενοντοπάθεια των εκτεινόντων του καρπού, είναι ένας τραυματισμός από υπερβολική χρήση που μπορεί να προκύψει από επαναλαμβανόμενες κινήσεις όπως το σήκωμα και η μεταφορά ενός νεογέννητου. Η επαναλαμβανόμενη κίνηση του κρατήματος και του σηκώματος του μωρού μπορεί να καταπονήσει τους τένοντες στο αντιβράχιο και να προκαλέσει πόνο και αδυναμία στο προσβεβλημένο χέρι. Για την πρόληψη της πάθησης είναι σημαντικό να εναλλάσσετε διαφορετικά χέρια όταν μεταφέρετε το μωρό, να χρησιμοποιείτε τη σωστή τεχνική και να κάνετε συχνά διαλείμματα για να ξεκουράζετε τα χέρια.

Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα: Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είναι μια πάθηση που επηρεάζει τα χέρια και τους καρπούς και προκαλείται από επαναλαμβανόμενες κινήσεις όπως το πιάσιμο και η δακτυλογράφηση. Οι νέοι γονείς που περνούν πολλές ώρες κρατώντας και ταΐζοντας το νεογέννητο μπορεί να κινδυνεύουν να αναπτύξουν αυτή την πάθηση. Η επαναλαμβανόμενη κίνηση του κρατήματος του μωρού μπορεί να επιβαρύνει τους τένοντες και τα νεύρα στον καρπό, οδηγώντας σε πόνο, μυρμήγκιασμα και μούδιασμα στο χέρι και τον καρπό. Για την πρόληψη του συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα, είναι σημαντικό να κάνετε συχνά διαλείμματα, να τεντώνετε τα χέρια και τους καρπούς και να χρησιμοποιείτε σωστή στάση του σώματος όταν κρατάτε το μωρό.

Πόνος στους ώμους: Ο πόνος στους ώμους είναι ένα συχνό παράπονο μεταξύ των νέων γονέων που περνούν πολλές ώρες κρατώντας και ταΐζοντας το νεογέννητό τους. Αυτός ο πόνος μπορεί να προκληθεί από τη λανθασμένη στάση του σώματος, την υπερβολική χρήση και τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Το βάρος του μωρού, σε συνδυασμό με τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις, μπορεί να επιβαρύνει τους μυς των ώμων και να οδηγήσει σε πόνο και δυσφορία. Για να αποφύγετε τον πόνο στους ώμους, είναι σημαντικό να εναλλάσσετε χέρια όταν κρατάτε το μωρό, να χρησιμοποιείτε σωστή στάση του σώματος και να κάνετε συχνά διαλείμματα για να τεντώνετε και να ξεκουράζετε τους ώμους.

Η φροντίδα ενός νεογέννητου μπορεί να οδηγήσει σε διάφορα ορθοπεδικά προβλήματα και τραυματισμούς, αλλά με τη σωστή γνώση και προετοιμασία, οι τραυματισμοί αυτοί μπορούν να προληφθούν ή να ελαχιστοποιηθούν. Ακολουθώντας τις κατάλληλες τεχνικές, κάνοντας συχνά διαλείμματα και διατηρώντας καλή στάση του σώματος, οι νέοι γονείς μπορούν να βοηθήσουν στην αποφυγή αυτών των καταστάσεων και να διασφαλίσουν ότι η εμπειρία τους ως νέοι γονείς θα είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Εάν αισθανθείτε πόνο ή δυσφορία κατά τη φροντίδα του νεογέννητου, είναι σημαντικό να αναζητήσετε ιατρική βοήθεια για να αποτρέψετε περαιτέρω τραυματισμούς και να εξασφαλίσετε μια γρήγορη και πλήρη ανάρρωση.

Οι πτώσεις και τα κατάγματα είναι ένα συχνό και συχνά ανησυχητικό φαινόμενο για τους γονείς και τους φροντιστές των παιδιών. Ενώ πολλές πτώσεις και κατάγματα είναι ήσσονος σημασίας και υποχωρούν από μόνα τους, ορισμένα μπορεί να έχουν σοβαρές και μακροχρόνιες συνέπειες για την υγεία και την ευημερία του παιδιού. Είναι σημαντικό οι γονείς και οι φροντιστές να γνωρίζουν ότι αφορά τις αιτίες, τα συμπτώματα και τις θεραπευτικές επιλογές για τις πτώσεις και τα κατάγματα στα παιδιά τους και να αναζητούν ιατρική φροντίδα το συντομότερο δυνατό.

Οι αιτίες των πτώσεων και των καταγμάτων στα παιδιά

Οι πτώσεις είναι η πιο συχνή αιτία καταγμάτων στα παιδιά. Τα παιδιά μπορεί να πέσουν στη διάρκεια ενός παιχνιδιού στην παιδική χαρά, τρέχοντας, σκοντάφτοντας ή πέφτοντας από ύψος. Οι πιο κοινές αιτίες πτώσεων περιλαμβάνουν:

• Ατυχήματα στην παιδική χαρά: Τα παιδιά μπορεί να πέσουν από εξοπλισμό αναρρίχησης, κούνιες ή άλλες κατασκευές παιχνιδιού.
• Αθλητικοί τραυματισμοί: Τα παιδιά που συμμετέχουν σε αθλήματα επαφής, όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο καταγμάτων λόγω των σωματικών απαιτήσεων αυτών των δραστηριοτήτων.
• Παραπατήματα και γλιστρήματα: Τα παιδιά μπορεί να σκοντάψουν σε παιχνίδια, έπιπλα ή άλλα εμπόδια είτε όταν βρίσκονται στο σπίτι είτε όταν βρίσκονται έξω.
• Πτώσεις από ύψος: Τα παιδιά μπορεί να πέσουν από παράθυρο, σκάλα ή άλλη υπερυψωμένη επιφάνεια
• Υποκείμενες ιατρικές παθήσεις, όπως οστεοπόρωση, ασθένεια των εύθραυστων οστών, ραχίτιδα κ.α.

Τα συμπτώματα των πτώσεων και των καταγμάτων στα παιδιά

Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα ενός κατάγματος περιλαμβάνουν πόνο, πρήξιμο, ερυθρότητα και θερμότητα στην πληγείσα περιοχή. Άλλα συμπτώματα που μπορεί να υποδηλώνουν κάταγμα σε μια περιοχή του σώματος περιλαμβάνουν:

• Μώλωπες
• Ευαισθησία
• Παραμόρφωση του τραυματισμένου άρθρου
• Δυσκολία στην κίνηση του άκρου.

Η διάγνωση και η αντιμετώπιση 

Η διάγνωση ενός κατάγματος σε ένα παιδί συνήθως περιλαμβάνει φυσική εξέταση, ακτινογραφίες και άλλες απεικονιστικές εξετάσεις. Κατόπιν των αποτελεσμάτων ο γιατρός θα καθορίσει το καταλληλότερο πλάνο αντιμετώπισης. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τόσο συντηρητικές όσο και χειρουργικές μεθόδους. Η θεραπεία για τα κατάγματα στα παιδιά εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού και την ηλικία του παιδιού.

Οι συντηρητικοί τρόποι αντιμετώπισης περιλαμβάνουν:

• Μέθοδο Rice (Rest-ice-compression-elevation δηλαδή ανάπαυση – παγοθεραπεία – επίδεση – ανύψωση)
• Ακινητοποίηση με γύψο ή νάρθηκα
• Πρόγραμμα φυσικοθεραπείας
• Χρήση πατερίτσας.

Σε σοβαρές περιπτώσεις ή όπου οι συντηρητικές μέθοδοι αποτυγχάνουν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, ένα κάταγμα μπορεί να απαιτεί και χειρουργική επέμβαση προκειμένου τα οστά να επανέλθουν στη φυσιολογική τους θέση και να αποκτήσουν και πάλι τη μέγιστη λειτουργικότητα.

Οι πτώσεις και τα κατάγματα στα παιδιά μπορούν να προληφθούν απλούς τρόπους όπως:

• Επίβλεψη των παιδιών κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τους.
• Εξασφάλιση ασφαλούς χώρου παιχνιδιού, απαλλαγμένου από κινδύνους, όπως αιχμηρά αντικείμενα και ασταθείς επιφάνειες
• Παροχή προστατευτικού εξοπλισμού όπως κράνη, για να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμών στο κεφάλι και τον αυχένα.
• Εκπαίδευση των παιδιών στο ασφαλές παιχνίδι
• Μια διατροφή πλούσια σε ασβέστιο και βιταμίνη D μπορεί να βοηθήσει στην υγεία των οστών και στη μείωση του κινδύνου καταγμάτων.
• Η τακτική σωματική δραστηριότητα μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ισχυρών οστών και να μειώσει τον κίνδυνο καταγμάτων.
• Τα παιδιά με υποκείμενες ιατρικές παθήσεις που αυξάνουν τον κίνδυνο καταγμάτων θα πρέπει να παρακολουθούνται στενά και να αντιμετωπίζονται κατάλληλα ώστε να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος καταγμάτων.

Οι πτώσεις και τα κατάγματα είναι συχνά στα παιδιά ωστόσο μπορούν να προληφθούν. Πώς; Μέσω ενός συνδυασμού προληπτικών μέτρων, όπως η επίβλεψη των παιδιών κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, η προώθηση μιας υγιεινής διατροφής και η ενθάρρυνση της τακτικής σωματικής δραστηριότητας. Στην περίπτωση κατάγματος, η άμεση διάγνωση και θεραπεία μπορεί να συμβάλει στη διασφάλιση μιας επιτυχημένης ανάρρωσης και στην ελαχιστοποίηση του κινδύνου μακροχρόνιων επιπλοκών.

Το σκι είναι ένα δημοφιλές χειμερινό άθλημα που εκατομμύρια άνθρωποι απολαμβάνουν κάθε χρόνο. Ωστόσο, μαζί με τη συγκίνηση του αθλήματος έρχεται και ο κίνδυνος τραυματισμών, ένας από τους οποίους είναι ο αντίχειρας του σκιέρ. Ο αντίχειρας του σκιέρ, επιστημονικά γνωστός και ως ρήξη ωλενίου πλαγίου συνδέσμου, είναι ένας συχνός τραυματισμός ανάμεσα στους σκιέρ και τους snowboarders. Ο σύνδεσμος αυτός βρίσκεται στον αντίχειρα και πιο συγκεκριμένα στην εσωτερική του πλευρά, προς τον δείκτη. Ο τραυματισμός προκύπτει όταν αυτός ο σύνδεσμος που συγκρατεί τον αντίχειρα στη θέση του τεντώνεται ή σχίζεται, συνήθως από πτώση ή από το πιάσιμο ενός μπαστουνιού του σκι.

Τα αίτια του αντίχειρα του σκιέρ

Η ρήξη του ωλενίου πλαγίου συνδέσμου μπορεί να προκύψει σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο αντίχειρας λυγίσει απότομα και με ένταση, είτε προς τα πίσω είτε προς τα πλάγια. Μια επίσης πολύ συχνή αιτία, η οποία μάλιστα έδωσε και το όνομά της στην πάθηση, είναι οι τραυματισμοί στη διάρκεια του σκι. Όταν για παράδειγμα ένας σκιέρ πέσει με το χέρι τεντωμένο στο έδαφος ενώ συνεχίζει να κρατάει το μπαστούνι του σκι, το πιθανότερο είναι να σκιστεί ή να τεντώσει ο σύνδεσμος που συγκρατεί τον αντίχειρα.

Τα συμπτώματα του αντίχειρα του σκιέρ

Ο αντίχειρας του σκιέρ συνοδεύεται από συμπτώματα, όπως:

• πόνος,
• πρήξιμο
• δυσκολία στο πιάσιμο ή στη σύλληψη αντικειμένων
• παραμόρφωση ή εξάρθρωση του αντίχειρα.

Η θεραπεία του αντίχειρα του σκιέρ

Η πάθηση του αντίχειρα του σκιέρ μπορεί να αντιμετωπιστεί με συντηρητικούς τρόπους, οι οποίοι μπορεί να περιλαμβάνουν:

• ξεκούραση
• αποφυγή δραστηριοτήτων που επιδεινώνουν τα συμπτώματα
• παγοθεραπεία
• πρόγραμμα φυσικοθεραπείας
• φαρμακευτική αγωγή
• χρήση νάρθηκα αντίχειρα.

Σε σοβαρές περιπτώσεις ο αντίχειρας του σκιέρ μπορεί να αντιμετωπιστεί με χειρουργική επέμβαση. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να απευθυνθείτε άμεσα στους ειδικούς προκειμένου να αποφύγετε περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης,

Ο καλύτερος τρόπος για να αποτρέψετε τον αντίχειρα του σκιέρ είναι να βεβαιωθείτε ότι τα μπαστούνια του σκι έχουν σωστά ρυθμισμένους ιμάντες που εφαρμόζουν καλά γύρω από τους καρπούς σας. Αυτό θα σας βοηθήσει να αποφύγετε το γλίστρημα των μπαστουνιών από τα χέρια σας σε περίπτωση πτώσης. Επιπλέον, είναι σημαντικό να κάνετε σκι σε επίπεδο που να ανταποκρίνεται στην ικανότητά σας και να έχετε επίγνωση των κινδύνων στις πίστες, όπως δέντρα ή βράχους.

Ο σύνδεσμος είναι μια παχιά ταινία ιστού που συνδέει δύο οστά. Υπάρχουν πολλοί σύνδεσμοι στον καρπό ενώ εκείνος που  τραυματίζεται  με μεγαλύτερη συχνότητα σε σχέση με τους άλλους είναι ο σκαφομηνοειδής σύνδεσμος. Αυτός ο σύνδεσμος βρίσκεται στο μέσο του καρπού,  μεταξύ του σκαφοειδούς και του μηνοειδούς οστού. Τα δύο αυτά οστά είναι που συνδέουν τον καρπό με την κερκίδα και συμβάλλουν στην ανώδυνη και πλήρη κίνηση του καρπού.

Υπάρχουν διάφοροι βαθμοί τραυματισμού του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου, που ποικίλλουν από την διάταση έως την πλήρη ρήξη του. Οι κατηγορίες διακρίνονται σε:

1^ου βαθμού: όταν ο σύνδεσμος παρουσιάζει ελαφρά διάταση αλλά διατηρεί τη σταθερότητα της άρθρωσης.

2^ου βαθμού: όταν ο σύνδεσμος παρουσιάζει διάταση και μερική ρήξη των ινών

3^ου βαθμού: όταν ο σύνδεσμος παρουσιάζει πλήρη ρήξη και δεν παρέχει πλέον σταθερότητα στην άρθρωση.

Οι αιτίες ρήξης του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου

Η συνηθέστερη αιτία που προκαλεί ρήξη του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου είναι η άσκηση υπερβολικής πίεσης στον καρπό, που ξεπερνά τα όρια αντοχής του. Εκτός από την άσκηση πίεσης, ρήξη του συνδέσμου μπορεί να προκληθεί και από:

• Πτώση με ή πάνω στο χέρι
• Επαναλαμβανόμενη καταπόνηση πχ λόγω αθλητικών δραστηριοτήτων ή εργασίας
• Κάμψη του καρπού προς τα πίσω ή σε ασυνήθιστη θέση
• Φθοράς λόγω ηλικίας
• Μακροχρόνια φλεγμονή.

Τα συμπτώματα της ρήξης σκαφομηνοειδούς συνδέσμου

Τα συμπτώματα που συνοδεύουν μια ρήξη στον σκαφομηνοειδή σύνδεσμο περιλαμβάνουν:

• Πόνο, ο οποίος μπορεί να επιδεινώνεται με την κίνηση ή την κάμψη του χεριού
• Οίδημα
• Περιορισμένο εύρος κίνησης
• Μελανιές
• Πόνο και πρήξιμο στην πίσω πλευρά του καρπού
• Αίσθηση τριξίματος
• Αδυναμία στον καρπό.

Ο πόνος και το πρήξιμο στην περίπτωση ρήξης του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου μπορεί να συμβεί αμέσως μετά τον τραυματισμό. Μπορεί  όμως να επιμένει και να επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου. Συμβαίνει επίσης τα συμπτώματα να γίνουν αντιληπτά ακόμα και χρόνια μετά τον αρχικό τραυματισμό.

Για τη διάγνωση της ρήξης είναι απαραίτητη η κλινική εξέταση αλλά και η λήψη ακτινογραφιών και μαγνητικής τομογραφίας. Κατόπιν της επιβεβαίωσης ο γιατρός αποφασίζει για τον καταλληλότερο τρόπο αντιμετώπισης ανάλογα με τη σοβαρότητα του κάθε περιστατικού. Σε γενικές γραμμές η ρήξη σκαφομηνοειδούς συνδέσμου  μπορεί να αντιμετωπιστεί με:

• Ξεκούραση
• Παγοθεραπεία
• Χρήση νάρθηκα για ακινητοποίηση
• Φαρμακευτική αγωγή με λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων
• Εξατομικευμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας
• Χειρουργική επέμβαση, σε σοβαρές περιπτώσεις και σε περιπτώσεις όπου αποτυγχάνουν οι συντηρητικές μέθοδοι. Η επέμβαση γίνεται συνήθως με αρθροσκόπηση που αποτελεί και την πλέον σύγχρονη, γρήγορη και ασφαλή μέθοδο αποκατάστασης της κάκωσης ενώ ο ασθενής μπορεί να λάβει εξιτήριο ακόμα και την ίδια ημέρα της επέμβασης.

Η ρήξη του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου δεν επουλώνεται μόνη της. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να οδηγήσει σε αρθρίτιδα με την πάροδο του χρόνου. Αυτό συμβαίνει επειδή τα οστά του καρπού δεν συγκρατούνται πλέον σε μια φυσιολογική ευθυγράμμιση. Οι στόχοι της θεραπείας μεταξύ άλλων, είναι η μείωση του πόνου και η πρόληψη της αρθρίτιδας.

Η αρθρίτιδα στον αντίχειρα είναι η δεύτερη συχνότερη αρθρίτιδα στο χέρι. Πρόκειται για μια περιοχή που χρησιμοποιείται καθημερινά και με μεγάλη συχνότητα, συνεπώς η φθορά της είναι σημαντική και δυσκολεύει ακόμα και τις πιο απλές κινήσεις. Η άρθρωση του αντίχειρα, γνωστή και ως καρπομετακάρπια άρθρωση, είναι εκείνη που επιτρέπει την κίνηση του αντίχειρα απέναντι από τα υπόλοιπα δάχτυλα αλλά και την εκτέλεση πολλών από τις κινήσεις που κάνει το χέρι. Ως αρθρίτιδα ορίζεται η ύπαρξη φλεγμονής στην άρθρωση και στη συγκεκριμένη περιοχή η πάθηση έχει ως αποτέλεσμα την επαφή των οστών της άρθρωσης μεταξύ τους εξαιτίας της φθοράς του χόνδρου. Η αρθρίτιδα αντίχειρα είναι πιο συχνή στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες και σε ηλικίες άνω των 40 ετών.

Οι αιτίες της αρθρίτιδας αντίχειρα

Τα αίτια που συνδέονται με την αρθρίτιδα αντίχειρα είναι:

• Κληρονομικότητα
• Προηγούμενος τραυματισμός στο σημείο
• Λοίμωξη
• Αστάθεια του συνδέσμου της βασικής άρθρωσης
• Ρευματοειδής αρθρίτιδα
• Ιδιοπαθής οστεοαρθρίτιδα.

Τα συμπτώματα της αρθρίτιδας αντίχειρα

Η αρθρίτιδα αντίχειρα συνοδεύεται από συμπτώματα, τα πιο σημαντικά εκ των οποίων περιλαμβάνουν:

• Πόνο στη βάση του αντίχειρα ο οποίος μπορεί να επιδεινώνεται με διάφορες κινήσεις
• Οίδημα (συνήθως τοπικά)
• Δυσκολία στις κινήσεις
• Αδυναμία σταθερότητας στο κράτημα αντικειμένων
• Μειωμένη κινητικότητα της άρθρωσης
• Παραμόρφωση
• Δημιουργία οστεόφυτων.

Αυτά αλλά και άλλα συμπτώματα που εμφανίζονται με την αρθρίτιδα αντίχειρα δύνανται να επιδεινώνονται τις νυχτερινές ώρες ή όταν αλλάζει ο καιρός.

Η διάγνωση και η θεραπεία της αρθρίτιδας αντίχειρα

Η κλινική εξέταση είναι αρκετή για να μπορέσει ο γιατρός να διαγνώσει την αρθρίτιδα αντίχειρα ενώ συχνά ζητείται η λήψη ακτινογραφίας προκειμένου να απεικονιστεί πληρέστερα η άρθρωση και το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η πάθηση.

Η θεραπεία της αρθρίτιδας αντίχειρα μπορεί να είναι συντηρητική ή/και χειρουργική ανάλογα με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η πάθηση. Οι συντηρητικοί τρόποι αντιμετώπισης περιλαμβάνουν:

• Παγοθεραπεία
• Χρήση νάρθηκα
• Φαρμακευτική αγωγή
• Εγχύσεις κορτικοστεροειδών
• Εγχύσεις PRP.

Σε προχωρημένα στάδια της πάθησης ή όταν οι συντηρητικές μέθοδοι αποτυγχάνουν, η λύση είναι η χειρουργική επέμβαση. Η επέμβαση μπορεί να γίνει με διάφορες τεχνικές και ο χειρουργός θα επιλέξει την καταλληλότερη, με βάση τον ίδιο τον ασθενή, τις επιθυμίες του, την ηλικία του αλλά και το επίπεδο των δραστηριοτήτων του.

Μετά την χειρουργική επέμβαση απαιτείται η χρήση νάρθηκα αλλά και ένα πρόγραμμα φυσικοθεραπείας προκειμένου ο ασθενής να αποκτήσει και πάλι τη δύναμη και το πλήρες εύρος της κίνησης του αντίχειρα.

Η τενοντίτιδα ώμου, αλλιώς γνωστή και ως τενοντοπάθεια υπερακανθίου, είναι η πάθηση που οφείλεται σε φλεγμονή των τενόντων και προκαλεί πόνο και λοιπά συμπτώματα στην περιοχή. Πρόκειται για μια από τις πιο κοινές παθήσεις στον ώμο και για τη συχνότερη αιτία πόνου στην συγκεκριμένη περιοχή. Η πάθηση εμφανίζεται συχνότερα – αλλά όχι αποκλειστικά – σε αθλητές που εκτελούν συχνά κινήσεις του χεριού πάνω από το επίπεδο του ώμου, όπως οι κολυμβητές ή οι τενίστες. Η πάθηση εξελίσσεται προοδευτικά όταν ο τένοντας δέχεται συχνά περισσότερη πίεση από εκείνη που μπορεί να αντέξει.

Τα αίτια της τενοντίτιδας ώμου

Οι πιο συχνές αιτίες που προκαλούν τενοντίτιδα ώμου είναι:

• Υπερβολική και συνεχόμενη καταπόνηση του ώμου – υπέρχρηση
• Επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί
• Έντονη και επαναλαμβανόμενη αθλητική δραστηριότητα
• Κακή τεχνική στον αγώνα ή την προπόνηση
• Ανατομικοί λόγοι (κακή κατασκευή του ώμου)
• Λανθασμένη στάση σώματος
• Ηλικία (άτομα άνω των 40 ετών είναι πιο επιρρεπή στην πάθηση)
• Προηγούμενοι τραυματισμοί στον ώμο
• Υπερθυρεοειδισμός, υποθυρεοειδισμός
• Διάφοροι τύποι αρθρίτιδας.

Τα συμπτώματα της τενοντίτιδας ώμου

Τα συμπτώματα που συνοδεύουν την τενοντίτιδα ώμου περιλαμβάνουν:

• Πόνο στον ώμο, ο οποίος μπορεί να επιδεινώνεται ακόμα και σε κατάσταση ανάπαυσης ή να είναι και νυχτερινός σηκώνοντας τον ασθενής από τον ύπνο του
• Οίδημα κοντά στην άρθρωση
• Δυσκαμψία
• Μειωμένη ικανότητα κίνησης
• Αδυναμία άρσης του χεριού πάνω από το επίπεδο του ώμου
• Αδυναμία του άνω άκρου
• Αίσθηση κριγμού.

Η διάγνωση και η αντιμετώπιση της τενοντίτιδας ώμου

Για να μπορέσει ο γιατρός να καθορίσει την καταλληλότερη θεραπεία, είναι αναγκαία η ασφαλής διάγνωση της πάθησης. Για τη διάγνωση είναι απαραίτητη η λήψη πλήρους ιατρικού ιστορικού αλλά και η κλινική εξέταση ενώ επιβεβαιώνεται με τη λήψη ακτινογραφιών, μαγνητικής τομογραφίας αλλά και υπερηχογράφημα.

Η θεραπεία της τενοντίτιδας ώμου μπορεί να είναι είτε συντηρητική είτε και χειρουργική. Οι συντηρητικοί τρόποι αντιμετώπισης περιλαμβάνουν:

• Κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή
• Αποφυγή κινήσεων που παράγουν πόνο στον ώμο
• Θεραπεία με κρουστικά κύματα (Shockwave)
• Υπερηχογραφικά κατευθυνόμενες θεραπευτικές εγχύσεις ( PRP, προλοθεραπεια,κολλαγόνο, στεροειδή)
• Πρόγραμμα φυσικοθεραπείας με μαγνητικό διεγέρτη και tecar
• Ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης

Σε σοβαρά περιστατικά ή σε περιστατικά κατά τα οποία οι συντηρητικοί τρόποι αντιμετώπισης αδυνατούν να θεραπεύσουν την πάθηση, η λύση είναι η χειρουργική επέμβαση. Η επέμβαση γίνεται με τη μέθοδο της αρθροσκόπησης. Η συγκεκριμένη τεχνική είναι ελάχιστα επεμβατική ενώ παράγει εξαιρετικά αποτελέσματα και ταχεία αποκατάσταση για τους ασθενείς.

Ως τενοντοπάθεια αχιλλείου ορίζεται η φλεγμονή και η εκφύλιση του αχίλλειου τένοντα. Πρόκειται για μια από τις πιο συχνές παθήσεις της συγκεκριμένης περιοχής, ειδικά σε αθλητές και ιδιαίτερα δρομείς (ερασιτέχνες ή επαγγελματίες) λόγω υπέρχρησης του τένοντα. Ο αχίλλειος τένοντας είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο ισχυρός που υπάρχει στο σώμα μας και συνδέει τους μύες της γάμπας με το οπίσθιο μέρος της φτέρνας. Παρά την ισχύ του είναι ευάλωτος σε τραυματισμούς καθώς αιματώνεται από τους ιστούς που υπάρχουν γύρω του και όχι από δικό του μηχανισμό.

Οι αιτίες που προκαλούν τενοντοπάθεια αχιλλείου

Οι παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για την εμφάνιση της τενοντοπάθειας αχιλλείου περιλαμβάνουν:

• Υπερβολική καταπόνηση του τένοντα
• Αύξηση στην ένταση της προπόνησης
• Λανθασμένη τεχνική
• Ακατάλληλος αθλητικά υποδήματα
• Βραχύς αχίλλειος τένοντας
• Σφιχτοί γαστροκνήμιοι μύες
• Κοιλοποδία
• Ψωριασική αρθρίτιδα
• Εξόστωση πτέρνας ή εξόστωση Haglund

Τα συμπτώματα που συνοδεύουν την τενοντοπάθεια αχιλλείου

Η τενοντοπάθεια αχιλλείου συνοδεύεται από συμπτώματα όπως:

• Πόνο στην περιοχή
• Δυσκολία στην κίνηση (πχ ανέβασμα σκάλας, τρέξιμο)
• Σφίξιμο στον τένοντα
• Κριγμό κατά την κίνηση
• Απώλεια δύναμης στον τένοντα
• Εξόγκωμα στον τένοντα ή πίσω από το οστό της πτέρνας
• Ευαισθησία στην περιοχή
• Ερυθρότητα
• Θερμότητα
• Οίδημα.

Διάγνωση και θεραπεία της τενοντοπάθειας αχιλλείου

Για τη διάγνωση της πάθησης είναι απαραίτητη η λήψη του ιατρικού ιστορικού και κλινική εξέταση. Ενδέχεται επίσης να ζητηθεί η λήψη ακτινογραφιών, υπερηχογραφήματος ή και μαγνητικής τομογραφίας για πλήρη απεικόνιση της κατάστασης της πάθησης.

Η θεραπεία της τενοντοπάθειας αχιλλείου τένοντα μπορεί να είναι τόσο συντηρητική όσο και χειρουργική. Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει:

• Ξεκούραση και περιορισμό των δραστηριοτήτων που επιδεινώνουν τα συμπτώματα
• Διατατικές ασκήσεις
• Φαρμακευτική αγωγή
• Χρήση νάρθηκα ακινητοποίησης (τη νύχτα)
• Ορθωτικά υποπτέρνια
• Χρήση παπουτσιών με τακούνι 2-4 εκατοστών
• Παγοθεραπεία
• Απώλεια βάρους (για υπέρβαρους ασθενείς)
• Θεραπεία με Shockwave (κρουστικά κύματα)
• Εγχύσεις κορτιζόνης
• Εγχύσεις PRP.

Σε σοβαρές περιπτώσεις ή σε περιστατικά κατά τα οποία η συντηρητική αντιμετώπιση δεν έχει αποτέλεσμα ως λύση προτείνεται η χειρουργική επέμβαση. Η επέμβαση εξαρτάται από την αιτία που προκάλεσε την τενοντοπάθεια αλλά και τη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πάθηση.

Η χρήση κατάλληλου αθλητικού εξοπλισμού, η σωστή ένταση της προπόνησης και η γνώση των ορίων του σώματος μπορούν να προλάβουν την εμφάνιση της πάθησης και των ενοχλητικών της συμπτωμάτων.