Χέρια

Η κλείδα είναι ένα μακρύ και λεπτό οστό που συνδέει την ωμοπλάτη με το στέρνο. Το κάταγμα της κλείδας είναι ένας συνηθισμένος τραυματισμός που μπορεί να προκύψει από πτώση, από άμεσο χτύπημα στον ώμο και διάφορους άλλους παράγοντες. Ο τραυματισμός αυτός είναι πιο συχνός στους αθλητές, ειδικά σε όσους ασχολούνται με αθλήματα επαφής, όπως το ποδόσφαιρο ή το χόκεϊ. Η κλείδα βρίσκεται μεταξύ του θώρακα και της ωμοπλάτης και είναι το οστό εκείνο που συνδέει το χέρι με το υπόλοιπο σώμα. Η κλείδα βρίσκεται πάνω από αρκετά σημαντικά νεύρα και αιμοφόρα αγγεία. Ωστόσο, αυτές οι ζωτικές δομές σπάνια τραυματίζονται όταν προκύπτει ένα κάταγμα.

Κάταγμα κλείδας: οι αιτίες

Η πιο συνηθισμένη αιτία κατάγματος κλείδας είναι ένα άμεσο χτύπημα στον ώμο, όπως μια πτώση ή μια σύγκρουση κατά τη διάρκεια της άθλησης. Αυτό μπορεί να προκαλέσει το ράγισμα ή το σπάσιμο του οστού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το κάταγμα κλείδας μπορεί επίσης να προκληθεί από επαναλαμβανόμενη καταπόνηση της περιοχής ή τραυματισμού λόγω υπερβολικής χρήσης, όπως αυτές που παρατηρούνται σε αθλητές που εκτελούν δραστηριότητες με κινήσεις των χεριών πάνω από το επίπεδο του ώμου.

Κάταγμα κλείδας: τα συμπτώματα

Τα συμπτώματα ενός κατάγματος κλείδας μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• πόνο, ο οποίος μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα και την αδυναμία ανύψωσης του βραχίονα
• πρήξιμο,
• ευαισθησία πάνω από την κλείδα
• μώλωπες πάνω από την κλείδα
• παραμόρφωση ή εξόγκωμα πάνω από το σπάσιμο
• χαλάρωση του ώμου προς τα κάτω και προς τα εμπρός
• περιορισμένο εύρος κίνησης του βραχίονα
• αίσθηση τριξίματος στην προσπάθεια ανύψωσης του χεριού

Κάταγμα κλείδας: η διάγνωση

Για να διαγνώσει ένα κάταγμα κλείδας, ο γιατρός συνήθως θα πραγματοποιήσει μια κλινική εξέταση της πληγείσας περιοχής, αναζητώντας τυχόν ενδείξεις πρηξίματος, ευαισθησίας ή παραμόρφωσης. Μπορεί επίσης να ζητηθεί ακτινογραφία για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και να προσδιοριστεί η σοβαρότητα του κατάγματος.

Τρόποι αντιμετώπισης του κατάγματος κλείδας

Η θεραπεία για ένα κάταγμα κλείδας εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Σε ήπιες περιπτώσεις, ο βραχίονας μπορεί να ακινητοποιηθεί με περίδεση ή νάρθηκα και μπορεί να συνταγογραφηθεί κάποια παυσίπονη φαρμακευτική αγωγή. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να απαιτηθεί χειρουργική επέμβαση για την επανατοποθέτηση των οστών και τη σταθεροποίησή τους στη θέση τους με τη χρήση πλακών.

Η διαδικασία αποκατάστασης

Μετά από ένα κάταγμα κλείδας, μπορεί να χρειαστεί μια διαδικασία αποκατάστασης για να βοηθήσει στην επαναφορά του εύρους κίνησης και της δύναμης στον ώμο που έχει πληγεί. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ασκήσεις διατατικές αλλά και ενδυνάμωσης των μυών που περιβάλλουν τον ώμο, καθώς και πρόγραμμα φυσικοθεραπείας για τη βελτίωση της κινητικότητας και της ευελιξίας. Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να είναι απαραίτητη μια περίοδος ανάπαυσης πριν από την έναρξη της αποκατάστασης, ώστε να δοθεί στο οστό χρόνος για να επουλωθεί πλήρως.

Το κάταγμα κλείδας είναι ένας συνηθισμένος τραυματισμός που μπορεί να προκληθεί από πτώση, άμεσο χτύπημα στον ώμο ή τραυματισμό λόγω υπερβολικής χρήσης. Τα συμπτώματα μπορεί να κυμαίνονται από ήπια έως σοβαρά και οι θεραπευτικές επιλογές εξαρτώνται από τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Η αποκατάσταση αποτελεί σημαντικό μέρος της διαδικασίας ανάρρωσης για την επαναφορά της δύναμης και της κινητικότητας του πληγέντος ώμου. Σε περίπτωση κατάγματος κλείδας είναι σημαντική η άμεση επίσκεψη στους ειδικούς προκειμένου να οι ασθενείς να λάβουν άμεσα θεραπεία και να αποφύγουν το ενδεχόμενο επιδείνωσης των συμπτωμάτων.

Το μούδιασμα στα χέρια είναι ένα κοινό σύμπτωμα που μπορεί να προκληθεί από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των ορθοπεδικών παθήσεων. Ως μούδιασμα ορίζεται η απώλεια αίσθησης στα χέρια, τα δάχτυλα ή τους βραχίονες. Το μούδιασμα αυτό μπορεί να είναι προσωρινό ή να επιμένει και μπορεί επίσης να συνοδεύεται από άλλα συμπτώματα όπως μυρμήγκιασμα, κάψιμο ή αδυναμία. Το μούδιασμα στα χέρια είναι ένα ενοχλητικό και συχνά δυσάρεστο σύμπτωμα που μπορεί να έχει διάφορες υποκείμενες αιτίες, από κάτι απλό έως την ύπαρξη μιας σοβαρότερης πάθησης. Το μούδιασμα μπορεί να προκληθεί για παράδειγμα τόσο από μια προσωρινή και ακίνδυνη συνήθεια όπως ο ύπνος σε άβολη θέση, όσο και από μια πάθηση που απαιτεί ιατρική φροντίδα.

Υπάρχουν αρκετές πιθανές ορθοπεδικές παθήσεις που μπορεί να προκαλέσουν μούδιασμα στα χέρια. Ορισμένες από τις πιο συχνές παθήσεις περιλαμβάνουν:

Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν το μέσο νεύρο, το οποίο εκτείνεται από το αντιβράχιο μέχρι το χέρι, συμπιέζεται στον καρπό. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στο χέρι και τα δάχτυλα, ιδιαίτερα στον αντίχειρα, τον δείκτη και το μέσο δάχτυλο.

Ωλένια νευρίτιδα: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν το ωλένιο νεύρο, το οποίο εκτείνεται από τον αγκώνα στο χέρι, συμπιέζεται στον αγκώνα. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στο χέρι και τα δάχτυλα, ιδίως το παράμεσο και το μικρό δάχτυλο.

Σύνδρομο θωρακικής εξόδου: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν τα νεύρα και τα αιμοφόρα αγγεία που διατρέχουν από τον αυχένα προς το χέρι συμπιέζονται καθώς περνούν μέσα από τον ώμο. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στον βραχίονα και το χέρι, ιδιαίτερα στα μικρά και τα δάκτυλα του δακτυλίου.

Αυχενική ριζοπάθεια: Αυτή η πάθηση εμφανίζεται όταν μια νευρική ρίζα στον αυχένα συμπιέζεται ή ερεθίζεται. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στον βραχίονα και το χέρι, ανάλογα με το ποια νευρική ρίζα έχει προσβληθεί.

Τραυματισμός του βραχιονίου πλέγματος: Πρόκειται για τραυματισμό του δικτύου νεύρων που εκτείνεται από τον αυχένα στο χέρι. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στον βραχίονα και το χέρι, ανάλογα με τη θέση και τη σοβαρότητα του τραυματισμού.

Προκειμένου να διαγνωστεί η αιτία που προκαλεί το μούδιασμα στα χέρια απαιτούνται διάφορα στάδια. Η διαδικασία της διάγνωσης συνήθως περιλαμβάνει ενδελεχή κλινική εξέταση και λήψη πλήρους ιατρικού ιστορικού, καθώς και διαγνωστικές εξετάσεις όπως μελέτες νευρικής αγωγιμότητας ή απεικονιστικές εξετάσεις όπως μαγνητική τομογραφία ή ακτινογραφίες. Η θεραπεία εξαρτάται από την υποκείμενη πάθηση που προκαλεί το μούδιασμα στα χέρια, και μπορεί να περιλαμβάνει ανάπαυση, φυσικοθεραπεία, φαρμακευτική αγωγή ή ακόμα και χειρουργική επέμβαση.

Είναι σημαντικό να επισκεφθείτε τους ειδικούς εάν αντιμετωπίζετε μούδιασμα στα χέρια σας, καθώς μπορεί να αποτελεί ένδειξη σοβαρής υποκείμενης πάθησης. Ωστόσο ένα απλό μούδιασμα στα χέρια μπορεί να προληφθεί με τακτικές όπως η διατήρηση καλής στάσης του σώματος, τα συχνά διαλείμματα από επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες και την αποφυγή παρατεταμένων ή επαναλαμβανόμενων δραστηριοτήτων που απαιτούν πιάσιμο ή κάμψη του καρπού.

Ο σύνδεσμος είναι μια παχιά ταινία ιστού που συνδέει δύο οστά. Υπάρχουν πολλοί σύνδεσμοι στον καρπό ενώ εκείνος που  τραυματίζεται  με μεγαλύτερη συχνότητα σε σχέση με τους άλλους είναι ο σκαφομηνοειδής σύνδεσμος. Αυτός ο σύνδεσμος βρίσκεται στο μέσο του καρπού,  μεταξύ του σκαφοειδούς και του μηνοειδούς οστού. Τα δύο αυτά οστά είναι που συνδέουν τον καρπό με την κερκίδα και συμβάλλουν στην ανώδυνη και πλήρη κίνηση του καρπού.

Υπάρχουν διάφοροι βαθμοί τραυματισμού του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου, που ποικίλλουν από την διάταση έως την πλήρη ρήξη του. Οι κατηγορίες διακρίνονται σε:

1^ου βαθμού: όταν ο σύνδεσμος παρουσιάζει ελαφρά διάταση αλλά διατηρεί τη σταθερότητα της άρθρωσης.

2^ου βαθμού: όταν ο σύνδεσμος παρουσιάζει διάταση και μερική ρήξη των ινών

3^ου βαθμού: όταν ο σύνδεσμος παρουσιάζει πλήρη ρήξη και δεν παρέχει πλέον σταθερότητα στην άρθρωση.

Οι αιτίες ρήξης του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου

Η συνηθέστερη αιτία που προκαλεί ρήξη του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου είναι η άσκηση υπερβολικής πίεσης στον καρπό, που ξεπερνά τα όρια αντοχής του. Εκτός από την άσκηση πίεσης, ρήξη του συνδέσμου μπορεί να προκληθεί και από:

• Πτώση με ή πάνω στο χέρι
• Επαναλαμβανόμενη καταπόνηση πχ λόγω αθλητικών δραστηριοτήτων ή εργασίας
• Κάμψη του καρπού προς τα πίσω ή σε ασυνήθιστη θέση
• Φθοράς λόγω ηλικίας
• Μακροχρόνια φλεγμονή.

Τα συμπτώματα της ρήξης σκαφομηνοειδούς συνδέσμου

Τα συμπτώματα που συνοδεύουν μια ρήξη στον σκαφομηνοειδή σύνδεσμο περιλαμβάνουν:

• Πόνο, ο οποίος μπορεί να επιδεινώνεται με την κίνηση ή την κάμψη του χεριού
• Οίδημα
• Περιορισμένο εύρος κίνησης
• Μελανιές
• Πόνο και πρήξιμο στην πίσω πλευρά του καρπού
• Αίσθηση τριξίματος
• Αδυναμία στον καρπό.

Ο πόνος και το πρήξιμο στην περίπτωση ρήξης του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου μπορεί να συμβεί αμέσως μετά τον τραυματισμό. Μπορεί  όμως να επιμένει και να επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου. Συμβαίνει επίσης τα συμπτώματα να γίνουν αντιληπτά ακόμα και χρόνια μετά τον αρχικό τραυματισμό.

Για τη διάγνωση της ρήξης είναι απαραίτητη η κλινική εξέταση αλλά και η λήψη ακτινογραφιών και μαγνητικής τομογραφίας. Κατόπιν της επιβεβαίωσης ο γιατρός αποφασίζει για τον καταλληλότερο τρόπο αντιμετώπισης ανάλογα με τη σοβαρότητα του κάθε περιστατικού. Σε γενικές γραμμές η ρήξη σκαφομηνοειδούς συνδέσμου  μπορεί να αντιμετωπιστεί με:

• Ξεκούραση
• Παγοθεραπεία
• Χρήση νάρθηκα για ακινητοποίηση
• Φαρμακευτική αγωγή με λήψη μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων
• Εξατομικευμένο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας
• Χειρουργική επέμβαση, σε σοβαρές περιπτώσεις και σε περιπτώσεις όπου αποτυγχάνουν οι συντηρητικές μέθοδοι. Η επέμβαση γίνεται συνήθως με αρθροσκόπηση που αποτελεί και την πλέον σύγχρονη, γρήγορη και ασφαλή μέθοδο αποκατάστασης της κάκωσης ενώ ο ασθενής μπορεί να λάβει εξιτήριο ακόμα και την ίδια ημέρα της επέμβασης.

Η ρήξη του σκαφομηνοειδούς συνδέσμου δεν επουλώνεται μόνη της. Εάν δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να οδηγήσει σε αρθρίτιδα με την πάροδο του χρόνου. Αυτό συμβαίνει επειδή τα οστά του καρπού δεν συγκρατούνται πλέον σε μια φυσιολογική ευθυγράμμιση. Οι στόχοι της θεραπείας μεταξύ άλλων, είναι η μείωση του πόνου και η πρόληψη της αρθρίτιδας.

Η αρθρίτιδα στον αντίχειρα είναι η δεύτερη συχνότερη αρθρίτιδα στο χέρι. Πρόκειται για μια περιοχή που χρησιμοποιείται καθημερινά και με μεγάλη συχνότητα, συνεπώς η φθορά της είναι σημαντική και δυσκολεύει ακόμα και τις πιο απλές κινήσεις. Η άρθρωση του αντίχειρα, γνωστή και ως καρπομετακάρπια άρθρωση, είναι εκείνη που επιτρέπει την κίνηση του αντίχειρα απέναντι από τα υπόλοιπα δάχτυλα αλλά και την εκτέλεση πολλών από τις κινήσεις που κάνει το χέρι. Ως αρθρίτιδα ορίζεται η ύπαρξη φλεγμονής στην άρθρωση και στη συγκεκριμένη περιοχή η πάθηση έχει ως αποτέλεσμα την επαφή των οστών της άρθρωσης μεταξύ τους εξαιτίας της φθοράς του χόνδρου. Η αρθρίτιδα αντίχειρα είναι πιο συχνή στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες και σε ηλικίες άνω των 40 ετών.

Οι αιτίες της αρθρίτιδας αντίχειρα

Τα αίτια που συνδέονται με την αρθρίτιδα αντίχειρα είναι:

• Κληρονομικότητα
• Προηγούμενος τραυματισμός στο σημείο
• Λοίμωξη
• Αστάθεια του συνδέσμου της βασικής άρθρωσης
• Ρευματοειδής αρθρίτιδα
• Ιδιοπαθής οστεοαρθρίτιδα.

Τα συμπτώματα της αρθρίτιδας αντίχειρα

Η αρθρίτιδα αντίχειρα συνοδεύεται από συμπτώματα, τα πιο σημαντικά εκ των οποίων περιλαμβάνουν:

• Πόνο στη βάση του αντίχειρα ο οποίος μπορεί να επιδεινώνεται με διάφορες κινήσεις
• Οίδημα (συνήθως τοπικά)
• Δυσκολία στις κινήσεις
• Αδυναμία σταθερότητας στο κράτημα αντικειμένων
• Μειωμένη κινητικότητα της άρθρωσης
• Παραμόρφωση
• Δημιουργία οστεόφυτων.

Αυτά αλλά και άλλα συμπτώματα που εμφανίζονται με την αρθρίτιδα αντίχειρα δύνανται να επιδεινώνονται τις νυχτερινές ώρες ή όταν αλλάζει ο καιρός.

Η διάγνωση και η θεραπεία της αρθρίτιδας αντίχειρα

Η κλινική εξέταση είναι αρκετή για να μπορέσει ο γιατρός να διαγνώσει την αρθρίτιδα αντίχειρα ενώ συχνά ζητείται η λήψη ακτινογραφίας προκειμένου να απεικονιστεί πληρέστερα η άρθρωση και το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η πάθηση.

Η θεραπεία της αρθρίτιδας αντίχειρα μπορεί να είναι συντηρητική ή/και χειρουργική ανάλογα με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται η πάθηση. Οι συντηρητικοί τρόποι αντιμετώπισης περιλαμβάνουν:

• Παγοθεραπεία
• Χρήση νάρθηκα
• Φαρμακευτική αγωγή
• Εγχύσεις κορτικοστεροειδών
• Εγχύσεις PRP.

Σε προχωρημένα στάδια της πάθησης ή όταν οι συντηρητικές μέθοδοι αποτυγχάνουν, η λύση είναι η χειρουργική επέμβαση. Η επέμβαση μπορεί να γίνει με διάφορες τεχνικές και ο χειρουργός θα επιλέξει την καταλληλότερη, με βάση τον ίδιο τον ασθενή, τις επιθυμίες του, την ηλικία του αλλά και το επίπεδο των δραστηριοτήτων του.

Μετά την χειρουργική επέμβαση απαιτείται η χρήση νάρθηκα αλλά και ένα πρόγραμμα φυσικοθεραπείας προκειμένου ο ασθενής να αποκτήσει και πάλι τη δύναμη και το πλήρες εύρος της κίνησης του αντίχειρα.

Ο όρος Σύνδρομο συμπίεσης νεύρων χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση εκείνη κατά την οποία ένα νεύρο παγιδεύεται ή συμπιέζεται από τους παρακείμενους ιστούς (οστά, χόνδρους, μύες και τένοντες), προκαλώντας πόνο, μούδιασμα και άλλα συμπτώματα. Δύναται να εμφανιστεί σε διάφορα σημεία του σώματος ενώ η συμπίεση αυτή μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα και σε γειτονικά σημεία του σώματος. Για παράδειγμα, μια συμπίεση νεύρων στον καρπό μπορεί να οδηγήσει σε πόνο στα δάχτυλα.

Οι αιτίες που προκαλούν το Σύνδρομο συμπίεσης νεύρων

Τα νεύρα μπορούν να υποστούν συμπίεση από διάφορους παράγοντες, οι σημαντικότεροι από τους οποίους είναι:

• Επαναλαμβανόμενες κινήσεις σε περιοχές του σώματος, όπως το χέρι ή ο αγκώνας
• Καρδιαγγειακές παθήσεις
• Σακχαρώδης διαβήτης
• Θυρεοειδοπάθειες
• Παχυσαρκία
• Εγκυμοσύνη
• Θρόμβοι αίματος
• Κακή στάση σώματος
• Τραυματισμοί
• Φθορά λόγω ηλικίας
• Παρατεταμένη κατάκλιση.

Τα συμπτώματα που συνοδεύουν το Σύνδρομο συμπίεσης νεύρων

Ανάλογα με την περιοχή του σώματος στην οποία συμπιέζονται τα νεύρα, διάφορα συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν. Τα πιο κοινά συμπτώματα του συνδρόμου περιλαμβάνουν:

• Έντονος και οξύς πόνος, ο οποίος μπορεί να υπάρχει και τη νύχτα
• Μούδιασμα
• Μυϊκή αδυναμία
• Αίσθημα καύσου
• Ευαισθησία στην περιοχή
• Πονοκέφαλος
• Μειωμένη αισθητικότητα ή και απώλεια αίσθησης
• Δυσκολία στη βάδιση
• Αίσθηση αστάθειας
• Απώλεια των αντανακλαστικών
• Μείωση ή απώλεια του ελέγχου της ουροδόχου κύστης ή του εντέρου.

Η διάγνωση και η αντιμετώπιση του Συνδρόμου συμπίεσης νεύρων

Η διάγνωση του Συνδρόμου γίνεται κυρίως με κλινική εξέταση και συνήθως δεν απαιτούνται απεικονιστικές εξετάσεις. Ανάλογα με την περιοχή του σώματος που επηρεάζει το Σύνδρομο συμπίεσης νεύρων και ανάλογα με τη σοβαρότητα του εκάστοτε περιστατικού, ακολουθείται και το κατάλληλο θεραπευτικό πλάνο. Η θεραπεία του συνδρόμου συμπίεσης νεύρων είναι δυνατή με:

• Φαρμακευτική αγωγή με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη
• Θερμοθεραπεία ή παγοθεραπεία
• Συγκεκριμένες ασκήσεις
• Πρόγραμμα φυσικοθεραπείας
• Χειρουργική επέμβαση, σε σοβαρές περιπτώσεις.

Το Σύνδρομο συμπίεσης νεύρων είναι επώδυνο και δυσκολεύει τους πάσχοντες, γι αυτό καλό είναι να απευθύνονται στους ειδικούς με την εμφάνιση των πρώτων κιόλας συμπτωμάτων. Επίσης, η διατήρηση ενός φυσιολογικού σωματικού βάρους, οι ασκήσεις ευελιξίας, η τακτική άσκηση, η αποφυγή της καθιστικής ζωής και η διατήρησης της σωστής στάσης σώματος μπορούν να προλάβουν την εμφάνιση του συνδρόμου.

Ο όρος κινησιοφοβία χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση εκείνη κατά την οποία ένας ασθενής μετά από κάποιο τραυματισμό εμφανίζει υπερβολικό και παράλογο φόβο απέναντι σε κάθε μορφή σωματικής άσκησης και δραστηριότητας εξαιτίας της πιθανότητας επανατραυματισμού στο ίδιο σημείο ή νέου τραυματισμού σε κάποιο άλλο σημείο του σώματος. Πρόκειται στην ουσία για φόβο ότι μια κίνηση θα είναι επώδυνη ή θα προκαλέσει νέο τραυματισμό, παρόλο που οι πιθανότητες υποτροπής ενός υπάρχοντος τραυματισμού στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι ελάχιστες. Η κινησιοφοβία είναι συνήθως γνώρισμα ασθενών που αντιμετωπίζουν χρόνιο πόνο ή/και διάφορες μυοσκελετικές  παθήσεις.

Τι προκαλεί η κινησιοφοβία

Η κινησιοφοβία επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα των ασθενών, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο και μάλιστα με πολλούς τρόπους. Πολλοί είναι οι ασθενείς που έρχονται αντιμέτωποι με περισσότερο και πιο έντονο πόνο όχι εξαιτίας της κίνησης αλλά εξαιτίας της ακινησίας. Οι μύες και οι αρθρώσεις ατροφούν από την ακινησία λόγω φόβου και έτσι οι πιο απλές κινήσεις καθίστανται επώδυνες και ενδέχεται να προκαλέσουν εν τέλει και νέο τραυματισμό. Η κινησιοφοβία οδηγεί επίσης σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Ο φόβος τους να εκτελέσουν διάφορες δραστηριότητες τους κάνει διαρκώς εξαρτώμενους από άλλα άτομα επηρεάζοντας σημαντικά την ποιότητα της καθημερινής ζωής τους. Παράλληλα, αυτή η άρνηση να εκτελέσουν διάφορες κινήσεις υπό τον φόβο του πόνου ή του τραυματισμού καθιστά τους κινησιοφοβικούς ασθενείς λιγότερο λειτουργικούς λόγω του μειωμένου εύρους κίνησης. Κάποιοι ασθενείς με κινησιοφοβία στην προσπάθειά τους να τροποποιήσουν τις κινήσεις τους για να μπορέσουν να είναι μεν λειτουργικοί και αφετέρου να αποφύγουν την πιθανότητα πόνου καταλήγουν να αλλάζουν κινητικό μοτίβο καταπονώντας τις αρθρώσεις και τους μύες προκαλώντας όμως πόνο.

Η αντιμετώπιση της κινησιοφοβίας

Η κλίμακα Tampa of Kinesiophobia (TSK) χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση των επιπέδων του φόβου και την σοβαρότητα της κινησιοφοβίας. Περιλαμβάνει 17 ερωτήσεις αυτοαναφοράς από τις οποίες οι ειδικοί βγάζουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Η αντιμετώπιση της κινησιοφοβίας είναι ουσιαστικά ο μετριασμός του φόβου για πιθανό πόνο από κάποια κίνηση. Σε περιστατικά ήπιας κινησιοφοβίας η αντιμετώπιση είναι σχετικά ευκολότερη. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις όμως μπορεί να χρειαστεί και η συνδρομή ψυχοθεραπευτή. Η κινησιοφοβία μπορεί να αντιμετωπιστεί από ειδικούς με:

• Δοκιμή διαφόρων κινήσεων ώστε αρχικά να προσδιοριστεί η αντοχή στον πόνο και στη συνέχεια οι κινήσεις αυτές διευρύνονται διαρκώς μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα.
• Θεραπευτική μάλαξη, τόσο για την επούλωση του τραυματισμού όσο και για το αίσθημα ευφορία που προκαλεί και μπορεί να βοηθήσει στην υποβάθμιση του φόβου του πόνου.
• Σύνδεση της κίνησης με ευχάριστες δραστηριότητες.
• Φαρμακευτική αγωγή που μπορεί να περιλαμβάνει αναλγητικά, πάντα μετά από συνταγή γιατρού και με προσεκτική δοσολογία για την αποφυγή σημαντικών κινδύνων. Τα αναλγητικά μπορεί να βοηθήσουν τόσο στη μείωση του ίδιου του πόνου όσο και στην μείωση της κινησιοφοβίας.

Η μεθοδική αύξηση της κίνησης από τους ειδικούς μπορεί να χτίσει την απαραίτητη αντοχή στον πόνο και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κινησιοφοβία.

Ως κάταγμα ορίζεται το σπάσιμο ενός οστού, το οποίο μπορεί να προκύψει από πολλούς παράγοντες. Παρότι τα οστά διαθέτουν ελαστικότητα για να μπορούν να απορροφούν τους κραδασμούς, εάν η δύναμη που θα ασκηθεί είναι μεγαλύτερη από εκείνη που μπορούν να αντέξουν προκύπτει κάταγμα.  Ένα κάταγμα μπορεί να διακριθεί σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με τη σοβαρότητα και τον βαθμό παρεκτόπισης του οστού. Από τους ίδιους παράγοντες εξαρτάται και ο χρόνος πώρωσης ενός κατάγματος, ο χρόνος δηλαδή που απαιτείται για την πλήρη επούλωση του οστού.

Κατάγματα μπορούν να προκύψουν σε όλα τα οστά του σώματος, ωστόσο κάποιες περιοχές συγκεντρώνουν περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με κάποιες άλλες. άλλα με περισσότερες πιθανότητες και άλλα με λιγότερες. Οι περιοχές του σώματος με τα συχνότερα κατάγματα είναι:

• Ο ώμος
• Το βραχίονας
• Ο αγκώνας
• Ο καρπός
• Η σπονδυλική στήλη
• Η λεκάνη
• Το ισχίο
• Το γόνατο
• Η κνήμη
• Ο αστράγαλος
• Ο άκρος πόδας.

Οι κατηγορίες των καταγμάτων

Τα κατάγματα μπορούν να διακριθούν σε σταθερά (όταν η παρεκτόπιση είναι ελάχιστη), σε παρεκτοπισμένα (όταν υπάρχει σημαντική παρεκτόπιση), σε συντριπτικά (όταν υπάρχουν πολλά μικρά θραύσματα) και σε ανοιχτά (όταν το δέρμα μπορεί να τρυπηθεί είτε εκ των έσω από τα σπασμένα οστά είτε εξωτερικά από την αιτία που προκάλεσε το κάταγμα).

Τα αίτια των καταγμάτων

Οι πιο συνηθισμένες αιτίες για τις οποίες τα οστά δύνανται να υποστούν κατάγματα περιλαμβάνουν:

• Τραυματισμό, πχ από πτώση, από ατύχημα, κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων κ.α
• Υπέρχρηση, λόγω συνεχούς και επαναλαμβανόμενης καταπόνησης
• Οστεοπόρωση
• Γενετικούς παράγοντες
• Παθολογικούς παράγοντες
• Κ.α

Τα συμπτώματα των καταγμάτων

Κύριο χαρακτηριστικό των καταγμάτων είναι ο πόνος αλλά δεν είναι το μοναδικό τους σύμπτωμα. Τα συμπτώματα που εμφανίζονται σε περίπτωση κατάγματος είναι:

• Έντονος πόνος στην περιοχή του κατάγματος
• Οίδημα
• Δυσκολία ή αδυναμία στο περπάτημα (όταν πρόκειται για κάταγμα στα κάτω άκρα)
• Παραμόρφωση του άκρου
• Διάφορα ήπια συμπτώματα που δεν παραπέμπουν σε κάταγμα και μπορούν να εντοπιστούν μετά από την κλινική εξέταση από τον γιατρό.

Η διάγνωση και η αντιμετώπιση των καταγμάτων

Για τη διάγνωση ενός κατάγματος, εκτός από την κλινική εξέταση ο γιατρός θα χρειαστεί επίσης ακτινογραφίες και  αξονική ή μαγνητική τομογραφία. Μετά τη διάγνωση του κατάγματος, το είδος του και τη σοβαρότητά του ο γιατρός θα καθορίσει την καταλληλότερη θεραπεία, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει:

• Χρήση νάρθηκα
• Ακινητοποίηση
• Κλειστή ανάταξη
• Εξωτερική οστεοσύνθεση
• Εσωτερική οστεοσύνθεση
• Ενδομυελική ήλωση
• Κ.α

Ο χρόνος πώρωσης

Για να επουλωθεί πλήρως ένα κάταγμα, απαιτείται διαφορετικός χρόνος ανάλογα με την σοβαρότητά του, το είδος του, την περιοχή του σώματος που εντοπίζεται το κάταγμα αλλά και το πρόγραμμα θεραπείας που ακολουθείται. Ο χρόνος πώρωσης μπορεί να κυμαίνεται από μερικές εβδομάδες έως και κάποιους μήνες. Για να διευκολυνθεί περαιτέρω η πώρωση χρησιμοποιούνται γύψινοι επίδεσμοι, εξωτερικές οστεοσυνθέσεις, εσωτερικές οστεοσυνθέσεις και πολλές άλλες τεχνικές ενώ η κατάσταση της πώρωσης ελέγχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα με τη λήψη ακτινογραφιών.

Τα κατάγματα μπορούν να προληφθούν με εύκολους τρόπους όπως η χρήση σωστής τεχνικής, η γνώση των ορίων του σώματος, η αποφυγή επικίνδυνων δραστηριοτήτων, η σωστή διατροφή πλούσια σε βιταμίνες αλλά και η τακτική άσκηση.

Η βλάβη SLAP ως πάθηση αναφέρεται στην αποκόλληση της ωμογλήνης από το ανώτερο τμήμα του επιχείλιου χόνδρου. Ο επιχείλιος χόνδρος βρίσκεται γύρω από την περίμετρο της ωμογλήνης στον ώμο και λειτουργεί για να προσφέρει μεγαλύτερη σταθερότητα στον ώμο. Η πάθηση εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα, εργαζόμενους και αθλητές, που λόγω φύσης εργασίας ή δραστηριότητας ανυψώνουν συνεχώς το χέρι τους πάνω από το επίπεδο του ώμου, πχ τενίστες, ρίπτες, αθλητές της άρσης βαρών, οικοδόμοι, ηλεκτρολόγοι  κ.α).

Η βλάβη SLAP όπως υποδηλώνει το ακρωνύμιο Superior Labrum Anterior to Posterior, συμβαίνει μπροστά και πίσω από το σημείο που ξεκινά ο τένοντας της μακράς κεφαλής του δικεφάλου. Μπορεί να προκύψει λόγω της υπέρχρησης του χεριού με συνεχή κίνηση πάνω από το επίπεδο του ώμου, μπορεί όμως να συνυπάρχει και με άλλες παθήσεις όπως ρήξη τενοντίου πετάλου, αστάθεια ώμου ή εξάρθρημα ώμου.

Τα αίτια της βλάβης SLAP

Η βλάβη SLAP συνήθως προκύπτει εξαιτίας:

• Συνεχούς κίνησης του χεριού πάνω από το επίπεδο του ώμου
• Τραυματισμού, κυρίως όταν περιλαμβάνει πτώση στο έδαφος πάνω σε τεντωμένο χέρι
• Έλξης του κορμού χρησιμοποιώντας τα χέρια.

Τα συμπτώματα της βλάβης SLAP

Το πιο κοινό σύμπτωμα της βλάβης SLAP είναι ο βαθύς πόνος στον ώμο αλλά και ένας χαρακτηριστικός ήχος τύπου «κλικ» στη διάρκεια της κίνησης που και αυτός συνοδεύεται από πόνο. Οι πάσχοντες από βλάβη SLAP αισθάνονται επίσης πόνο κατά την άρση βαρών ειδικά όταν αυτή επιχειρείται πάνω από το επίπεδο του ώμου αλλά και πόνο όταν προσπαθούν να διατηρήσουν το χέρι τους σε συγκεκριμένη θέση. Η μειωμένη δύναμη του ώμου είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα της βλάβης SLAP.

Η διάγνωση της βλάβης SLAP

Για να διαγνωστεί με ασφάλεια η πάθηση σημαντικό ρόλο παίζει τόσο η κλινική εξέταση ενώ ενδέχεται να ζητηθούν και ακτινογραφίες ή η λήψη μαγνητικής τομογραφίας. Η εξέταση που επιβεβαιώνει με απόλυτη ασφάλεια την πάθηση είναι η αρθροσκόπηση.

Οι τρόποι αντιμετώπισης της βλάβης SLAP

Η βλάβη SLAP μπορεί να υπάρχει μόνη της ή να συνυπάρχει με άλλες παθήσεις. Η θεραπεία της πάθησης μπορεί να περιλαμβάνει τόσο συντηρητικούς όσο και χειρουργικούς τρόπους. Οι συντηρητικοί τρόποι αντιμετώπισης αφορούν:

• Φαρμακευτική αγωγή
• Πρόγραμμα φυσικοθεραπείας
• Ασκήσεις ενδυνάμωσης του ώμου

Σε περίπτωση αποτυχίας των συντηρητικών μεθόδων υπάρχει η λύση της χειρουργικής επέμβασης, συνήθως με τη μέθοδο της αρθροσκόπησης. Η αρθροσκόπηση προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα στους ασθενείς όπως μικρότερες τομές, λιγότερο πόνο και ταχύτερη επάνοδο στις καθημερινές του δραστηριότητες.

Η επιλογή της καταλληλότερης μεθόδου αντιμετώπισης της βλάβης SLAP εξαρτάται από το επίπεδο των δραστηριοτήτων που επιθυμεί να έχει ο ασθενής. Σε ασθενείς χωρίς ιδιαίτερη αθλητική δραστηριότητα συνήθως προτιμώνται οι συντηρητικές μέθοδοι ενώ σε αθλητές και λοιπά άτομα με έντονη δραστηριότητα η καταλληλότερη προσέγγιση είναι η χειρουργική αντιμετώπιση.